Dzień przed wybuchem wojny w Ukrainie. Bucza. Niczym w kultowym polskim filmie „Jutro idziemy do kina” czworo ukraińskich nastolatków – Dasza, Sasza, Liza i Mike – snuje plany na przyszłość i beztrosko skupia się na tym, co tu i teraz. Są miłości, nastoletnie rozterki, wzajemne niewinne przytyki, są fascynacje i znudzenie ciasnością ich małego miasteczka, w którym jednak znajdują też zalety: lodziarnię, w której dostaje się gratisowego pączka, stadion, gdzie się spotykają, wymarzony park do jazdy na deskorolkach, kino. I podobnie jak we wspomnianym filmie gdzieś daleko w tle są, nietraktowane poważnie, pogłoski o możliwym rychłym ataku na kraj. Może gdzieś napadną, ale nie na Buczę – młodzi obracają informacje w żart – „Oni nawet nie wiedzą, gdzie Bucza istnieje”. W tym dniu dla nastolatków najgorętszym tematem jest jutrzejszy sprawdzian z historii. „Jeśli napadną jutro, nie trzeba będzie zdawać” – pada żart.
Nazajutrz huki, krzyki, przerażenie i szok. Potem decyzje, które mogą kosztować życie – uciekać czy zostać. Gromadzenie zapasów kaszy, szukanie schronienia, bliskość śmierci. To wszystko widziane oczami ludzi ledwie wchodzących w dorosłość, którym tak bardzo chce się żyć, którzy śnią nocami wspomnienie pierwszych pocałunków.
W tym dramacie nie ma epatowania koszmarem. Okrucieństwo wojny przebija z rozmów między nastolatkami, w które równolegle wplatane są wątki odległe od rzeczywistości wojennej, nierzadko beztroskie żarty. Paradoksalnie sprawia to, że jeszcze silniej odczuwamy obecną w ich młodzieńczym świecie śmierć. Sztuka jest napisana żywym, młodzieżowym językiem. Ma interesującą formę grupowych lub prywatnych, intymnych dialogów na internetowym czacie.