Co by się stało, gdyby narkotyki wszelkiej maści nie były potępiane, lecz jako użyteczna część naszej codzienności zostały w pełni zintegrowane ze społeczeństwem? Czy liczba rocznych przypadków śmiertelnych spowodowanych twardymi narkotykami, zaskakująco niska w porównaniu z wypadkami śmiertelnymi na drogach, stałaby się niezauważalną normą? Hanna ma poczucie misji: jako samoświadoma i zadeklarowana konsumentka dragów daje nam wykład o pozytywach ćpania. Jak bowiem każdy wie, życie człowieka współczesnego nie jest lekkie i przyjemne.

Pracująca w wydawnictwie Ingrid i prowadzący własny gabinet ginekologiczny Eryk to małżeństwo, któremu w niewyjaśnionych okolicznościach zaginęło dziecko. Na skutek tego zdarzenia kobieta zapada się w sobie, odsuwa się od swojego męża i przestaje chodzić do pracy. Cały swój czas poświęca na siedzenie w parku, w którym po raz ostatni widziała swoją córkę. Pewnego razu spotyka tam starą, samotną kobietę, Edith, która staje się również cichą obserwatorką i współuczestniczką jej prywatnego dramatu.

200 lat po końcu ery gender, w świecie, w którym problem płci został dawno rozwiązany, a miłość nie istnieje, spotyka się grupa znajomych i rozmawia o przyjemnych rzeczach spreparowanym językiem przypominającym postschwabowskie i postgombrowiczowskie poszukiwania. Jedyne przesłanki o tym potężnym międzyludzkim zjawisku, jakim była miłość, można znaleźć w spreparowanych mitach i archiwalnych zapiskach przodków.

Tytuł Nic został nadany sztuce jakby na przekór. Bohaterowie zdają się mówić do nas "NIC się nie dzieje, wszystko w porządku", lecz każda z ośmiu historii obnaża bolesną pustkę ich życia, dramatyczne NIC. Zamiast tytułowego niczego jest w tej sztuce wszystko − ogrom rozmaitych doświadczeń, zupełnie odmiennych, choć łączy je ujawnianie tego, co społeczeństwo odbiera jako wstydliwe czy wręcz perwersyjne.