Thomas Stearns Eliot i Vivienne Haigh-Wood robią wrażenie pary doskonałej; beztrosko trwonią małą fortunę, brylują na salonach wśród barwnych przedstawicieli brytyjskiego modernizmu. Zawarcie małżeństwa ostatecznie staje się dla kobiety tragedią. Vivienne zostaje umieszczona z inicjatywy męża (przez jej rodzinę) w zakładzie dla chorych psychicznie, gdzie umiera w samotności przed sześćdziesiątym rokiem życia.
Dramat Hastingsa wpisuje się w nurt rewizji kobiecych biografii. Obecny stan badań nad historią małżeństwa Eliotów wskazuje na to, że nie było wystarczających przesłanek do dożywotniego umieszczenia Viv w zakładzie. Haigh-Wood − córka zubożałych arystokratów brytyjskich, wychowana i wszechstronnie wykształcona zgodnie z wymogami swojej klasy, ekscentryczny kolorowy ptak − stała się ofiarą konserwatywnych rodziców i brata, a przede wszystkim pochłoniętego ambicją męża. Tom i Vivienne to sztuka, która, mimo swoich lat, dzięki swojej feministycznej perspektywie pozostaje zaskakująco aktualna. Hastings dotyka tematów upokorzenia i ciemiężenia jednostki wrażliwej, problemów realizacji twórczej kobiet pozbawionych mężowskiego wsparcia, opresji względem kobiet na wielu poziomach. Zinstytucjonalizowana kontrola nad jednostką wybijającą się ponad przeciętność wiąże się z popularną wówczas teorią "histerii macicy" (jedynym naprawdę zdiagnozowanym problemem Viv były tzw. "problemy kobiece", co, w połączeniu z ekscentryzmem, zdecydowało o dożywotniej izolacji). Autor stopniowo demaskuje pozory małżeńskiej sielanki, z pietyzmem ukazując stadium niszczenia małżeńskiego mitu.
- Tłumacz o sztuce: "Dramat rozwija się i dojrzewa wokół wzajemnej fascynacji dwóch nieprzeciętnie wrażliwych osobowości. Uniesienia młodzieńczej miłości prowadzą do tragicznego konflikt temperamentów i zagubienia emocjonalnego, z którego żadne z małżonków nie potrafi wyjść zwycięsko. W tle Wielka Brytania, a zwłaszcza Londyn, wkracza w burzliwe lata trzydzieste, na które nasuwa się coraz bardziej mroczne i ponure widmo drugiej wojny światowej".