Tytuł oryginalny
X-Freunde
Felicia Zeller prezentuje swoich bohaterów: "Peter Pilz jest rzeźbiarzem, jego cykl 'X przyjaciół' to wielki sukces. Peter już prawie nie jest w stanie pracować z powodu stawianych sobie zbyt wysokich wymagań z jednej strony i ogromnej presji z zewnątrz, więc myśli nieustannie o pracy. Anna Holz założyła wreszcie swoją własną firmę Private Aid. Jest to firma konsultingowa dla polityków i przedsiębiorców. Czując niezwykłą odpowiedzialność jako szefowa chce robić wszystko doskonale. Nawet na od dawna wyczekiwanym urlopie nadal ukradkiem pracuje. Holger – mąż Anny, kucharz z zawodu, dawniej właściciel dużej firmy cateringowej, obecnie nie pracuje zawodowo. Jest ciągle uwikłany w codzienny harmonogram Anny, składający się z napiętych terminów, przymusu i stresu".
Anna traktuje możliwość prowadzenia własnego biznesu jako wyjście z opresyjnej sytuacji – uwolniła się wreszcie z korporacyjnych zasad panujących w agencji reklamowej. Holger, po tym jak jego firma cateringowa zatruła menedżerów, został bezrobotnym i postanowił całkowicie oddać się pomocy Annie i pilnowaniu ogniska domowego. Stopniowo jednak sytuacja zaczyna wymykać się spod kontroli bohaterów. Anna pracuje coraz więcej, Peter nie nadąża z terminami i niczego nie może dokończyć, Holger czuje się zagubiony i traci poczucie własnej wartości. Nawet spotkania z przyjaciółmi, weekendy, stosunki seksualne zaczynają traktować jak przymus. Przy tym cały czas zachowują pozory przyjaźni i szczęścia osobistego. Nie chcą zauważyć ogarniającego ich zmęczenia i niemocy, które na koniec doprowadzą do tragedii.
Autorka na początku daje uwagi sceniczne: "Siedzenie, leżenie, stanie: żadna z pozycji nie może być przyjmowana na długo. Leżenie na siedząco. Siedzenie na stojąco. Stanie na leżąco. Nadmiar pracy. Wszyscy są zawsze uchwytni. (...) Na skomplikowane wyjaśnienia nie ma czasu". Forma i język tekstu, składającego się z niemal niezależnych strumieni świadomości bohaterów, urywanych, niedokończonych zdań mówionych na jednym oddechu, odpowiada specyfice świata przedstawionego sztuki, gdzie ludzie nie rozmawiają, ale funkcjonują jakby obok siebie, całkowicie poddani bezdusznej kapitalistycznej mechanice. Powrót do równowagi emocjonalnej, pokonanie wewnętrznego rozdygotania umożliwia im tak zwany reset – dzięki niemu "aktorzy kontynuują po prostu mówienie, nie przejawiając już zmęczenia".
