język polskijęzyk angielski

Tučková, Kateřina

Tučková, Kateřina

Urodzona 31 października 1980 w Brnie pisarka dzieciństwo spędziła w niedotkniętej niemal wpływami reżimu komunistycznego południowomorawskiej wsi Moutnice, gdzie rytm życia wyznaczała przyroda, obrzędy kościelne i prace gospodarskie. Przestrzeń ta stała się ważnym źródłem inspiracji dla późniejszej twórczości pisarki. W drugiej połowie lat osiemdziesiątych wraz z matką i siostrą przeprowadziła się do położonego w bliskim sąsiedztwie Brna miasteczka Kuřim. W Brnie ukończyła liceum ogólnokształcące oraz studia na Uniwersytecie im. Masaryka (historia sztuki oraz język czeski i czeska literatura). W roku 2001 zamieszkała w centrum Brna, przy ulicy, skąd w 1945 roku wypędzeni zostali niemieccy mieszkańcy, z których sformowany został tzw. „brneński pochód śmierci”. Odkrycie tego faktu stało się inspiracją do napisania powieści o brneńskiej Niemce, Gercie (Vyhnání Gerty Schnirch).

Już w trakcie studiów zaczęła się udzielać jako organizatorka wystaw swoich rówieśników. W roku 2004 powołała do życia projekt ARSkontakt – coroczną, cykliczną wystawę, podczas której przyznawano Nagrodę ARSkontakt, będącą formą wsparcia dla młodych malarzy. Od 2006 r. pracowała jako kuratorka galerii prowadzonej przez organizację pozarządową, w której prezentowane były prace artystów najmłodszego pokolenia. Obecnie jest niezależną kuratorką i pracuje głównie nad projektami o charakterze międzynarodowym. Jej największymi dotychczasowymi osiągnięciami na tym polu były realizacje wystaw Transfer w galerii Whitebox w Monachium oraz w Czeskim Domu Narodowym (Česká národní budova) w Nowym Jorku oraz objazdowej wystawy Our House Is Your House prezentowanej w Dreźnie i w Monachium. W 2014 roku obroniła pracę doktorską w Instytucie Historii Sztuki Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Karola w Pradze.

Jest autorką publikacji z zakresu sztuki (Nová trpělivost: Hranice ustupují, 2007; Slovem i obrazem, 2008; Normální malba, 2009). W swoich pracach zdarza jej się łączyć wiedzę naukową z zakresu historii sztuki czy historii literatury z talentem literackim, czego przykładem mogą być beletryzowana biografia malarza Kamila Lhotáka widziana oczyma jego syna Můj otec Kamil Lhoták (2009) czy monografia twórczości czeskiej pisarki Věry Sládkovej Věra Sládková, prozaické dílo (2009).

Kateřina Tučková debiutowała na łamach czasopisma Tvar w roku 2003, swoje opowiadania publikowała również w pismach Netřesk, Tvar, Literární noviny i Weles. Opowiadanie Poslední večer weszło do zbioru współczesnych czeskich opowiadań kobiecych Ty, která píšeš (2008). Debiutem książkowym była nowela Montespaniáda (2006), ale uznanie w oczach czeskich czytelników przyniosła jej dopiero powieść Vyhnání Gerty Schnirch (2009), za którą otrzymała nominacje do prestiżowych czeskich nagród literackich - Ceny Jiřího Ortena i Ceny Josefa Škvoreckého. W 2010 roku została uhonorowana nagrodą czytelników Magnesia Litera. Jesienią 2014 roku adaptację powieści przedstawił brneński teatr HaDivadlo (reż. Marián Amsler).

Trzecią powieścią pisarki są Boginie z Žítkovej (Žítkovské bohyně, 2012), w której ponownie podjęła temat czeskiej historii. Tym razem opisała dzieje rodu uzdrowicielek z Białych Karpat. Bohaterki powieści, które do niedawna rzeczywiście żyły w górach na południu Moraw, przetrwały procesy czarownic w XVII w., prześladowania ze strony kościoła trwające nieprzerwanie aż do XX w., nie zniszczył ich okres okupacji faszystowskiej i dopiero reżim komunistyczny doprowadził do ich unicestwienia. W marcu 2014 roku odbyła się premiera adaptacji w Teatrze Miejskim (Městské divadlo) w Zlínie, której współautorem i reżyserem był Dodo Gombár.

Kateřina Tučková mieszka w Pradze i w Brnie.

Boginie z Žítkovej

Tytuł oryginalny
Žítkovské bohyně
Tłumacz
Gańczarczyk, Gabriela
Gatunek sztuki
Dramat
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn
Szczegóły
Dramat o kobietach, które „bogowały”
Szczegóły obsady
16K, 20M, możliwość dublowania ról
Prapremiera
Teatr Miejski w Zlínie 1.3.2014

To historia prześladowań prostych kobiet ze wsi, które z jednej strony cieszyły się szacunkiem, z drugiej jednak obawiały się ich władze socjalistyczne. Pokazane w tekście losy opowiadają o poniżaniu i prześladowaniu jednej z kobiet, która w końcu została złamana psychicznie, zamknięta w psychiatryku i zabita elektrowstrząsami, a jej ciało prawdopodobnie wyrzucone zostało na śmietnik. Jej pasierbica próbuje dojść prawdy, ale trafia na poważne przeszkody.

Niezwykle popularna w Czechach powieść Boginie z Žítkovej Kateřiny Tučkovej doczekała się w Czechach zarówno formy audiobooka, jak i spektaklu teatralnego. Współautorem tej drugiej formy jest znany i ceniony słowacki reżyser Dodo Gombar, który jako pierwszy podjął się realizacji sztuki na deskach Teatru Miejskiego w Zlínie (prem. 1.3.2014), w którym przez wiele lat pracował. Miejsce prapremiery nie było przypadkowe – jest to stolica regionu, w którym rozgrywa się historia opowiedziana w Boginiach z Žítkovej. Warto też dodać, że kolejne czeskie sceny przymierzają się do swoich realizacji sztuki.

Region Morawskich Kopanic, położony w Białych Karpatach, na pograniczu Moraw i Słowacji, skrywa mroczne i dramatyczne tajemnice. Starsi mieszkańcy do dziś zachowali specyficzny styl życia, który niemal w niczym nie przypomina tego, który znamy z większych i mniejszych miast. Powieść Kateřiny Tučkovej zaznajomiła czytelników z boginiami, równie tajemniczymi co podlaskie szeptuchy, w przeciwieństwie jednak do tych drugich – już niemal zapomnianymi bohaterkami ludowych legend i badań etnograficznych. Jednak dzięki porywającej historii fenomen bogiń ożył najpierw na kartach powieści, później zaś na deskach teatru. Kim jednak były owe niezwykłe kobiety, które uprawiały sztukę bogowania? Większość z nich zajmowała się odczynianiem uroków i leczeniem za pomocą ziół, za pomocą zaklęć pomagały zdobyć ukochanego czy ukochaną, zaś dzięki kartom czy laniu wosku potrafiły zdradzić to i owo na temat przyszłości pytającego. Potrafiły nie tylko poskramiać żywioły, ale także pomagały odszukać zaginione lub skradzione przedmioty. Krótko mówiąc – specjalizowały się w pomaganiu ludziom wierzącym w ich niezwykłe zdolności. Choć były i takie, których głównym zajęciem było szkodzenie wszystkiemu i wszystkim…

Dora Idesová jest ostatnią żyjącą potomkinią rodu sławnych bogiń, nie zamierza jednak przejąć praktyki po zmarłej ciotce, ale też nie sprzeniewierza się dziedzictwu przodkiń – postanawia bowiem na gruncie naukowym, teoretycznym rozprawić się z krzywdzącymi mitami na temat bogiń. Przemocą wyrwana z Kopanic i umieszczona w internacie bohaterka, już jako dorosła studentka etnografii, rozpoczyna badania nad fenomenem bogiń, będące jednocześnie próbą poznania i zrozumienia własnych korzeni. Krok po kroku poznaje zdumiewającą historię kilku rodów bogiń z Žítkovej. Historię, której początki sięgają siedemnastowiecznych krwawych procesów o czary, w której nie brakuje też wątków wojennych czy dramatycznych momentów okresu komunizmu. Jednak dopiero przypadkowe odkrycie, że nazwisko ciotki pojawia się w tajnych materiałach czeskiej Służby Bezpieczeństwa, pozwala Dorze poskładać w sensowną całość historię jej własnego życia, a ona sama zaczyna rozumieć, że czasem od przeszłości nie ma ucieczki…

Boginie z Žítkovej – zgrabne połączenie dokumentów historycznych z fikcją – spotkały się w Czechach z entuzjastycznym przyjęciem zarówno czytelników, jak i widzów. Powieść została obsypana nagrodami (m.in. Nagroda Josefa Škvoreckiego, Nagroda Czytelników – Magnesia Litera, Nagroda Czytelników – Česká Kniha) oraz otrzymała tytuł Czeski Bestseller jako najlepiej sprzedająca się książka w 2012 roku. Natomiast spektakl w zlińskim teatrze obejrzało już kilkadziesiąt tysięcy widzów, z których wielu przyjechało specjalnie na tę okoliczność nawet z najodleglejszych regionów kraju, a także z zagranicy.