Mazya, Edna

Eli jest artystą standupowym, który w swoich występach często nawiązuje do własnej rodziny i bolesnych doświadczeń, jakich zaznał w dzieciństwie. To substytut terapii, ekshibicjonistyczny występ, którego czytelnik staje się uczestnikiem. Co jakiś czas w sztuce pojawiają się sygnały sugerujące tragedię z przeszłości protagonisty. Łatwo je jednak przegapić; autorka usypia czujność czytelnika lekkimi, komediowymi monologami. Z nich co jakiś czas wyłaniają się retrospekcje wskazujące na to, że rodzina głównego bohatera składa się z samych ekscentryków. Matka Miriam jest uwikłana w podejrzanie intensywną relację ze swoim bratem, Samem. Gdzieś wokół nich orbituje ojciec imieniem Mota, oddający się konfabulacjom na temat doświadczeń w wojsku. Z początku akcja przypomina kalejdoskop scen obfitujących w absurdalny humor będący znakiem rozpoznawczym wielu izraelskich twórców. Jest komicznie. Do czasu.

Eli, przy wsparciu swojej siostry Dafi, postanawia skonfrontować się z „nestorami” rodziny. Powrót do domu rodzinnego okazuje się podróżą do samego piekła. Oskarża brata matki o regularne molestowanie w dzieciństwie – wujek sypiał z chłopcem w jednym łóżku w tytułowym pokoju od podwórka. Swoim rodzicom Eli wyrzuca zaś wieloletnie zamiatanie problemu pod dywan.

Edna Mazya zręcznie wplata sygnały sugerujące tragedię z przeszłości protagonisty, łatwo je jednak przegapić, tak samo jak łatwo jest bagatelizować sygnały, że coś złego się dzieje, kiedy ważniejsza jest dobra opinia otoczenia. Autorka usypia czujność czytelnika…

• „Jedna z najbardziej ludzkich, poruszających sztuk wystawianych ostatnio na scenie. Pięć gwiazdek.”

“Yedioth Ahronoth”, 29.12.2016

• “Ból przeplata się z humorem w przekonującym i poruszającym występie”

“Calcalist”, 03.01.2017

• „Jedna  z najlepszych izraelskich komedii… Pokój od podwórka to gwarancja rozmaitych doświadczeń – niesamowitej zabawy i śmiechu oraz bolesnego, destrukcyjnego dramatu. Nie wolno tego przegapić."

"Habama", 12.1.2017

Co czuje ofiara gwałtu? Jak to jest przeżywać traumę na nowo podczas procesu, w którym obrońcy twoich oprawców próbują zmieszać cię z błotem? Czy nieme przyzwolenie może okazać się gorsze niż sprawstwo?

Czternastoletnia Dvori doświadcza zbiorowego gwałtu na placu zabaw. Choć brzmi to nieprawdopodobnie, jej koszmar dopiero się zacznie. W trakcie procesu nieustannie wysłuchuje ludzi, którzy próbują jej wmówić, że brak wyraźnego sprzeciwu automatycznie oznacza zgodę, zamiłowanie do samotnego włóczenia się po różnych zakamarkach wieczorną porą stanowi wręcz zaproszenie do przypadkowego stosunku, a niepełnoletniość sprawców („normalnie działające hormony”) może być uznana za absolutne rozgrzeszenie.

Autorka tworzy napięcie w bardzo przemyślany sposób. Ta sama obsada wciela się w nastolatków oraz dorosłych – panią prokurator i obrońców nastolatków. Ów zabieg prowokuje do zaskakującej refleksji – przemocowe zachowania nastolatków przekładają się na relacje dorosłych, którzy ze wszech miar chcą pozostać na dystans. Trudno dociec, czy adwokaci oprawców używają wstrząsającej i wyzutej z empatii argumentacji z przyczyn zawodowych – czy dlatego, że faktycznie w nią wierzą. Sztuka została oparta na faktach.

• „Edna Mazya inteligentnie łączy role ofiary i prokuratorki oraz gwałcicieli i obrońców. Relacja między dorosłymi opiera się na identycznych uprzedzeniach dotyczących płci co relacje nastolatków”

Joan Beal, www.performing.artshub.com.au

• “Sztuka oparta na prawdziwym wydarzeniu – to opowieść, którą dramatopisarz musi jedynie dotknąć, by zamieniła się w ogromny sukces”

www.blogs.crikey.com.au