Martin, Steve

Nazwany przez jednego z krytyków parodią Kto się boi Virginii Woolf Deszcz meteorów zdaje się, zwłaszcza w sytuacji wyjściowej, nawiązywać do słynnego dramatu Albee’go. Oto bowiem w pewnej kalifornijskiej miejscowości dwa małżeństwa spotykają się na domową kolację, by oglądać zapowiadany na ten wieczór deszcz spadających gwiazd. Ta typowa, zdawałoby się, żywcem wyjęta z amerykańskiego teatru mieszczańskiego sytuacja, zapowiadająca komedię małżeńską, wkrótce jednak ma przerodzić się w teatr oscylujący bliżej poetyki Ionesco, a sceną szybko zaczyna rządzić absurd. 

Corky i Norm to para po terapii małżeńskiej, która z chorobliwą dokładnością stosuje zalecane im techniki psychologiczne, starając się dbać o swoją relację, a przede wszystkim zachować spokój.  Pod maską perfekcji kryją się jednak głębokie lęki i pragnienia, które ujawnią się z chwilą, gdy próg ich domu przekroczą niekonwencjonalni goście.  Gerard i Laura nie tylko z premedytacją uwodzą swoich gospodarzy, ale i stają na głowie, by ich prowokować do przekraczania kolejnych granic. Struktura dramatu opiera się na pętli czasowej.  Sytuacja rozpoczęcia kolacji powtarza się kilkukrotnie, w każdym kolejnym wariancie prowadząc do coraz dalszego przekraczania akceptowalnych norm i realistycznej konwencji. W toku rozwoju akcji autor serwuje nam kalejdoskop surrealistycznych zdarzeń…W tym szaleństwie jest oczywiście metoda…

Amerykański komik Steve Martin dokonał adaptacji sztuki niemieckiego pisarza Carla Sternheima Die Hose z drugiej dekady XX wieku. Cnotliwa i skromna Louise pragnie z dnia na dzień zamienić się w rozbuchanego seksualnie wampa. Oczywiście nic  z tego nie wychodzi, Louise jest nieobyta w sprawach damsko-męskich i nie „łapie” żadnych aluzji.

Podczas królewskiej parady przez miasto (o czym dowiadujemy się z relacji bohaterów, ponieważ akcja sztuki nie wychodzi poza wnętrze domu), młodej i atrakcyjnej kobiecie opadają na chodnik majtki. Wydarzenie to odbija się szerokim echem w mieście – wielu mężczyzn było zaciekawionych tym pikantnym skandalem. Wspomniana kobieta - Louise - jest żoną Theo Maske, pozbawionego poczucia humoru i ludzkich namiętności gbura, który pracuje jako urzędnik miejski i wiecznie narzeka na brak pieniędzy. Louise jest rozżalona brakiem zainteresowania ze strony męża; minął rok od ich ślubu, a z braku okazji wciąż nie zaszła w ciążę. Żeby uzupełnić domowy budżet, Theo oferuje pokój do wynajęcia. Natychmiast pojawiają się dwaj konkurujący ze sobą wynajemcy - Versati, przystojny i romantyczny poeta, słynący ze wszczynania romansów, oraz Cohen, kostyczny Żyd - hipochondryk. Jak się okazuje, obaj zostali skuszeni słynnym już na mieście skandalem z majtkami i chcą zamieszkać blisko Louise, mając nadzieję na romans z nią. Louise pod wpływem nagłego zainteresowania jej osobą postanawia na przekór wszystkiemu wdać się w romans z Versatim. Dopinguje jej w tym Gertrude, która wprawdzie pierwszą młodość ma za sobą, ale krew wciąż w niej wrze. Z obecności dwóch – tak różnych od siebie – adoratorów pod jednym dachem wynika istna komedia omyłek. Jak stwierdza Cohen: „Ten incydent, a raczej ten wypadek spowodowany przez zasupłaną kokardkę – wystrzelił nas wszystkich w powietrze jak z katapulty. Nasze pragnienia oderwały nas od ziemi. Versatiego pobudziła jego wyobraźnia, mnie moja zazdrość. A panią z kolei pobudziło pragnienie romansu”. Koniec końców, Louise nie dostaje szansy na ognisty związek z żadnym z nich, ponieważ Versati przenosi uczucia na prostytutkę, a Cohen – pozbawiony rywala – także się wyprowadza. Kiedy Gertrude wystawia do wiatru przystawiającego się do niej Theo, mąż wreszcie zwraca się ku żonie i zdaje się, że ich małżeńskie pożycie wraca na normalne tory. Louise nie kryje rozczarowania, zarówno słomianym zapałem mężczyzn, jak i wygaśnięciem zainteresowania jej majtkami przez mieszkańców miasta. W finałowej scenie dom państwa Maske odwiedza sam Król – odznacza Theo orderem za pilność i zasługi w pracy i ostatecznie to on wynajmuje pokój, żeby mieć miejsce na schadzki z kochankami.