Nowy Jork. Pracująca dla McDonalda Rachel pewnego dnia, w środku nocy, umieszcza z oficjalnego, firmowego konta bardzo niefortunnego tweeta ze swoim zdjęciem… Jak się można łatwo domyślić, jest to koniec jej dobrze zapowiadającej się kariery. Na skutek tej sytuacji Rachel traci jednak nie tylko pracę i środki do życia, ale również spokój i anonimowość. Jej zdjęcie staje się wiralem. Z dnia na dzień wszyscy znają już Rachel Palumbo.
Dziewczyna staje się wyszydzanym i obrzucanym wyzwiskami, internetowym memem. By przeczekać burzę i zdobyć pieniądze na dalsze życie w Nowym Jorku, wraca do małej, rodzinnej miejscowości, gdzie jej matka prowadzi wytwórnię włoskich produktów spożywczych, dostarczanych do okolicznych restauracji. Samotna kobieta przyjmuje córkę z otwartymi ramionami. Pobyt w domu zaczyna się jednak przedłużać. I staje się czymś więcej niż sposobem na przeczekanie: Rachel zaczyna wsiąkać w kulturę i rzeczywistość, od której wcześniej próbowała uciec.
Pozornie klasyczna, realistyczna sztuka amerykańskiej scenarzystki i dramatopisarki, opowiadająca o poszukiwaniu przez główną bohaterkę własnej niezależności, sprawczości i (przede wszystkim) tożsamości, w rzeczywistości flirtuje z kampowo-trashową estetyką, w ramach której najbardziej włoski z Włochów i przypominający Franka Sinatrę Dino okazuje się mówiącym z udawanym włoskim akcentem Polakiem, a ogromne ilości spożywanego spaghetti stają się dla Rachel sposobem na jej powrót do korzeni, a tym samym, przewrotnie, na uniezależnienie i emancypację.
Cała historia, oparta przede wszystkim na skomplikowanej i nieoczywistej relacji matki i córki, dialoguje z mitem amerykańskiego snu i toczy się przy coraz bardziej intensywnym zapachu spaghetti, a także dźwiękach piosenki Franka Sinatry New York, New York...
Amerykańska scenarzystka i dramatopisarka. Pochodzi z miasta Butler w Pensylwanii, obecnie mieszka jednak w Londynie, gdzie przeprowadziła się, by realizować się jako dramatopisarka. Ma dyplom magistra z prestiżowej uczelni artystycznej (Royal Central School of Speech and Drama) oraz licencjat z dziedziny teatru i filmu z Uniwersytetu Stanu Pensylwania.
Jej pierwsza sztuka Hot Dog została wystawiona w londyńskim teatrze Last Refuge w 2013, a rok później miała premierę w USA na Florydzie w teatrze Thinking Cap. Sztuka Hot Dog znalazła się w materiałach Uniwersytetu Pennsylwani jako lektura na wykładach o roli kobiety w teatrze, a sama Sarah Kosar prowadziła kursy dramatopisarskie w londyńskim teatrze The Old Vic. W 2016 roku autorka została laureatką nagrody dla Najbardziej Obiecującego Dramatopisarza Wielkiej Brytanii (Exceptional Promise in Playwriting) i znalazła się w grupie najbardziej utalentowanych poczatkujących twórców ("Inaugural Writer in Residence") w centrum kulturalnym The Archivist, gdzie miała premierę jej sztuka Mumburger (polski tytuł Mamoburger), następnie w 2017 przeniesiona do teatru „The Old Red Lion”. W marcu 2019 Mumburger miał premierę w USA Carnegie Stage z udziałem aktorów Off The Wall Productions w Pensylwanii. W sezonie 2017/2018 Kosar dołączyła do tzw. „Dwunastki Old Vic”, londyńskiego teatru Old Vic. Teatr ten, działający od 1818 roku, specjalizuje się w repertuarze szekspirowskim i pracowało w nim wielu znanych twórców angielskiego teatru.
W 2019 jej sztuka Armadillo (polski tytuł Dziesięć nocy Samanthy) została wyprodukowana przez teatr The Yard - jeden z najciekawszych teatrów na londyńskiej mapie kulturalnej. Recenzje z tego spektaklu publikowały opiniotwórcze pisma, takie jak „The Guardian”, „The Evening Standard” i „What’s On Stage”.
W 2020 roku była nominowana do prestiżowej nagrody Verity Bargate Award w Soho Theatre, brytyjskiej nagrody teatralnej za nowe dzieło. W czasie pandemii sztuki Kosar były wystawiane przede wszystkim w formie czytań oraz przedstawień online. Najnowsza jej sztuka Our Name is Not John miała premierę w Arcola Theatre w lipcu 2020, ale bez publiczności.
Autorka pisze również z powodzeniem słuchowiska radiowe i sama jest gospodarzem popularnego programu na iTunes, Kin.
Klub Żak w Gdańsku (Sala Suwnicowa)
Hot Dog jest utworem intelektualnym i intrygującym, który sprawia, że publiczność zaczyna zadawać setki pytań. To czarna komedia absurdu, prowokująca i zarazem dająca szansę na popis aktorski ukazujący chorobę, której objawem jest przemiana człowieka w psa.
Główną postacią jest Maryanne, cierpiąca z powodu konieczności opiekowania się starszą i bardzo wymagającą matką, która, w wyniku specyficznej choroby, dosłownie staje się „psem z sąsiedztwa”. Smycz, nieodzowny atrybut posiadacza psa, jest symboliczna w dwójnasób – dla Maryanne i jej siostry Carol, sprowadzonej do pomocy, ma postać starzejącej się i powoli zmieniającej się w zwierzę matki.
Hot Dog jest prowokujący, a przemiana kobiety w psa metaforyczna. Może to być każda inna choroba, która zmieni najbliższą osobę w obcego, którego nie znamy, a wobec którego trzeba być lojalnym i posłusznym, bo taka jest tradycja. Autorka stawia pytanie, czy w ogóle możliwe jest pogodzenie się ze starzeniem bliskich i czy ucieczka przed koniecznością bycia tego świadkiem jest możliwa, a jeśli tak, to jakim kosztem.
Sarah Kosar po raz kolejny dotyka problemu braku porozumienia między pokoleniami. Niczego jednak nie narzuca, nie ocenia. Podaje fakty, ale interpretację pozostawia widzowi.
Samantha i John są młodym, zakochanym w sobie małżeństwem. Jest jednak coś, co kładzie się cieniem na ich związku. Sam została w dzieciństwie uprowadzona. Uratował ją nauczyciel, który miał przy sobie broń i wyswobodził ją z rąk oprawcy. Od tego czasu borykająca się z traumą Sam ulega tyleż niezdrowemu, co niebezpiecznemu nałogowi. Tylko nieodłączny, trzymany w pluszaku pistolet jest w stanie dać jej poczucie bezpieczeństwa. Sam nadaje pistoletom imiona, czule do nich przemawia, podnieca się ich widokiem. John nie tylko akceptuje uzależnienie żony, ale ochoczo bierze w nim udział. Małżonkowie wspólnie ekscytują się bliskością broni, wykorzystując ją jako erotyczny gadżet. Tak jest do czasu, gdy w trakcie jednej z niebezpiecznych łóżkowych zabaw pistolet nagle wystrzela. Po strzale u Samanthy zostaje trwała pamiątka w postaci blizny na udzie i niechęci do seksu, a u Johna wyrzut sumienia owocujący refleksją i decyzją o zerwaniu z nałogiem. Podczas „terapii odwykowej” Sam musi zadowolić się pistoletem-zabawką, a i od tego mąż stara się ją stopniowo odzwyczaić. I może poszłoby mu łatwiej, gdyby…
Trauma Samanthy powraca, gdy, włączywszy telewizor, dowiaduje się z wiadomości o uprowadzeniu trzynastoletniej Jessiki, a wkrótce zostaje poproszona o udział w poświęconym porwanej programie telewizyjnym. Newsy o porwaniu będą pojawiać się cyklicznie aż do końca sztuki, eskalując atmosferę zagrożenia. By sytuację jeszcze bardziej skomplikować, w domu małżeństwa pojawia się nieproszony, choć mile przez Sam widziany gość: jej brat Scotty, który także lubi bawić się niebezpiecznymi zabawkami, do tego ma mocno niejasną przeszłość. Jak to się wszystko zakończy? „Sugeruje się ogłoszenie przed każdym spektaklem, że będą słyszalne odgłosy wystrzału z pistoletu” – radzi realizatorom autorka… Sztuka rozpisana na sugestywne, płynne dialogi.
Tiffany i Hugh to córka i ojciec, których łączy dość chłodna relacja. Kiedy mama Tiffany ginie w wypadku samochodowym, muszą stanąć ze sobą oko w oko. W trakcie wspólnej żałoby odkrywają, jak niewiele o sobie wiedzą i ile sekretów skrywa ich rodzina. Pogrążają się w całkowitej niemocy organizacji pogrzebu i wspólnego porozumienia, gdy nagle zostaje im dostarczona tajemnicza przesyłka – kilkadziesiąt kilogramów mięsa na burgery z ostatnią wolą zmarłej, która chce, żeby ją w całości zjeść. Tiffany i Hugh rozpoczynają, momentami surrealistyczną, podróż w przeszłość. Powoli przestają odróżniać rzeczywistość od koszmaru. Czy to naprawdę ciało matki, czy tylko ułuda? Żeby znaleźć ukojenie, będą zmuszeni dokonać przekroczenia, i to nie tylko symbolicznego…
Mamoburger to kameralna sztuka o skomplikowanych relacjach ojca i córki, którym nieprzewidziany splot wydarzeń dał niepowtarzalną szansę na pojednanie oraz przebaczenie. Czy wykorzystają ten trudny moment na rozliczenie się z przeszłością?
