Zaczyna się nietypowo. Dzwoni telefon. Telefon nieboszczyka, który spoczywa w trumnie - To idiotyczne! - przyznaje trup. Dzwoni Dusza. Nie wie, gdzie jest, ale prosi, żeby ją stamtąd wyciągnąć. Trup wyrusza na poszukiwanie Duszy. Sztuka prezentuje życie bohatera w formie migawek widzianych w chwili śmierci. Trup zmuszony jest przeżyć swoje życie na nowo. Ale nie jest to oczyszczająca wędrówka Dantego po piekle. Bohater spotyka kobiety, które skrzywdził (mimo że je kochał, nie związał się z nimi); przyjaciół, o których zapomniał; Matkę - nękającą go histerycznie, i ojca - klauna. Konfrontując się ze swoją wiarą, spotyka także Jezusa wołającego do Boga Ojca: "Ee!", który, wisząc na krzyżu przyznaje, że niewiele obchodzą go tacy frajerzy jak on. Bohater pojedynkuje się z księdzem na cytaty. Obowiązkowo porozmawia sobie również z Elvisem Presleyem. Uświadamia sobie zmarnowane szanse. Papieżowi Polakowi zazdrości wrażenia, jakie robi na kobietach.
W komedii Jakubowskiego nie brak absurdalnych komentarzy, diagnozujących współczesną pop-kulturę i jej wpływ na nasze życie. Bohater spektaklu stawia sobie wiele pytań, m.in. czy dusza ludzka jest nieśmiertelną i czym tak naprawdę ona jest? Czy samotność jest nieodzownym elementem istnienia? Odpowiedzi na nie szuka "podczas podróży do dalszej i bliższej przeszłości".