Zabawna i nadspodziewanie aktualna komedia z farsowym zacięciem.
Akcja sztuki dzieje się w mieszkaniu w starej kamienicy na warszawskiej Pradze. Żyje tu para przyjaciół (nie kochanków!), Alicja (lat 28) i Jan (lat 32). Jan to malarz, którego obrazów, póki co, nikt nie kupuje, ale też syn wpływowego prokuratora, z którym zerwał stosunki. Alicja właśnie straciła pracę i chwilowo nie widzi innego wyjścia, jak tylko wrócić do dawnego fachu, zwanego też najstarszym zawodem świata. Jan nie chce się na to zgodzić, ale ponieważ klientami Alicji byli zwykle wpływowi i, co za tym idzie, zamożni mężczyźni, to bez wątpienia znakomite źródło dochodów.
Sąsiadką naszych bohaterów jest Nina, młoda samotna matka, która nie radzi sobie ani z macierzyństwem, ani z samą sobą. To właśnie słysząc nieustający płacz jej dziecka Jan wpada na znakomity - jego zdaniem - pomysł. Skoro jednym z klientów Alicji był medialny polityk głoszący prorodzinne i antyaborcyjne hasła, można ten fakt znakomicie wykorzystać, wmawiając mu, że Alicja ma z nim dziecko.
To dramaturgiczny punkt wyjścia. Konsekwencją tego prostego w założeniu pomysłu jest samonapędzająca się spirala coraz bardziej trudnych, lecz w pełni prawdopodobnych sytuacji.
Akcja rusza z kopyta… Namówiona przez przyjaciela Alicja dzwoni do rzeczonego "ojca". Teraz już tylko trzeba czekać na rozwój wypadków. Amatorzy-wyłudzacze okupu i szczwany lis jako ich przeciwnik. Wiadomo, że nie wyniknie z tego nic dobrego. Szczególnie, gdy ofiara szantażu ma zbyt wiele do stracenia, wobec czego zatrudnia groźnego negocjatora. Tymczasem podochocona Alicja postanawia wykonać ten sam numer z kolejnymi klientami... I w ten sposób pojawia się kolejny potencjalny "tatuś".
Jak w każdej szanującej się farsie, w końcu wszyscy muszą się spotkać w jednym miejscu i czasie, a fabuła zapętla się dalej.
Dynamiczne, żywe, zabawne dialogi, wyraziste, wzbudzające sympatię postaci (nawet te negatywne), tragizm ich i śmieszność oraz rosnące tempo ciągle zaskakującej akcji to atuty tej sztuki.
Warszawa Love Story to znakomita komedia napisana (przez aktora i reżysera w jednej osobie) z bezbłędnym wyczuciem sceny, a do tego w bardzo dobrym przekładzie Marty Klubowicz. Poza tym niepokojąco przystaje do tego, co dzieje się na naszej polskiej arenie politycznej. Bo przecież nie takie afery już przeżyliśmy...? A i tak wszystko jeszcze przed nami.
Dla ADiT - Joanna Olczakówna