„Ptaki przylatują na wiosnę, odlatują jesienią,
Turyści przyjeżdżają na miesiąc i wyjeżdżają, zarazy
Wybuchają, znikają, wszystko rusza się i zmienia,
I tylko jest jedna stała rzecz na świecie: Lewiwa."
(Jona)
„Wszyscy jesteśmy Gunklami."
(Jona)
Akcja sztuki Hanocha Levina rozgrywa się pewną nocą zimową w sypialni Państwa Popoch. Rozdarty psychicznie i kompletnie znudzony małżeństwem mąż, leżąc w łóżku przygląda się swojej podstarzałej żonie. Potrafi dokładnie przewidzieć, co Lewiwa za chwilę powie. Wulgarna i plebejska małżonka deklaruje wewnętrzną przemianę, chce wykupić kursy ceramiki i abonamenty do teatru. Zdesperowana chwyta się wszelkich sposobów, by zatrzymać przy sobie Jonę, m.in. obnaża się przed nim. Mężczyzna jest przekonany, że ich wspólne życie skończyło się tej samej nocy, kiedy się poznali. Jak mówi: „Trzydzieści lat, które nastąpiły po niej, opierały się tylko na strachu przed wstaniem i odejściem". Policzek wymierzony Lewiwie prowokuje Jonę do spowiedzi w obecności wszystkich czuwających nad nim duchów: tak wyznania Lewiwy i Jony stają się teatrem dla zmarłych przodków. Wreszcie i Lewiwa uświadamia sobie, że są ze sobą, bo nie było nikogo innego w pobliżu.
Pod pretekstem silnego bólu głowy i potrzeby zażycia pyralginy małżeńską parę odwiedza sfrustrowany i samotny Gunkel. Jest ciekaw, dlaczego w pokoju Popochów o drugiej w nocy pali się światło. Paradoksalnie przypadkowa wizyta sąsiada naprawia małżeńskie stosunki. Jona zdaje sobie sprawę, że nie ma dokąd iść, czuje strach przed pozostaniem samemu w nocy. Jego dylemat krąży wokół pytania: zostać Popochem czy Gunklem? W epilogu Jona umiera na rękach Lewiwy, przeżywszy z nią kolejne dwadzieścia lat.
Udręka życia to nie tylko wnikliwa, bezkompromisowa i sprośna analiza damsko-męskiej relacji, ale przede wszystkim wzruszająca refleksja nad kondycją człowieka, zawieszonego między trywialną doczesnością a śmiercią.