Największą zaletą tego tekstu jest jego niezwykła prostota, dopełniona wielowymiarowością postaci. Opisuje się tę sztukę jako komedię, ale tak naprawdę trudno jednoznacznie przyporządkować ją do któregokolwiek gatunku - to minimalistyczny tekst z elementami komedii, dramatu, farsy i teatru absurdu. Autor stwarza niezwykły świat, który okazuje się metaforą codziennego życia praktycznie każdego człowieka. Zadaje pytania o celowość poczucia obowiązku, pracy i, koniec końców, o sens życia.

On zwrócił uwagę na nią. Ona przyglądała mu się raczej niechętnym okiem. On starał się do niej zbliżyć. Ona mu tego nie ułatwiała. W końcu zaczęli się spotykać. On czuł się niepewnie. Ona świetnie się bawiła. On ją pokochał. Ona z nim zerwała, bo tak naprawdę ktoś inny był miłością jej życia. A potem wszystko się zmieniło: to jej zaczęło zależeć na nim. Jemu zależało nadal, ale nie chciał się do tego przyznać. Ona nalegała, prosiła i przepraszała. W końcu On uległ. I zamieszkali razem. 

Dwaj młodzi żołnierze dostają rozkaz zlikwidowania zakładników z maleńkiej wioski – wszystkich jej mieszkańców, mężczyzn, kobiety i dzieci. Zmuszają ich zatem do wykopania dużego grobu, po czym ich rozstrzeliwują. Podczas całej tej egzekucji ofiary śpiewają – i nie przestają śpiewać nawet, gdy są już martwe. Dla tych młodych żołnierzy zakładnicy nie przestaną śpiewać już nigdy. Jeden z żołnierzy ma żonę i dziecko, którego jeszcze nie widział, a które zginie w czasie zrzucania napalmu.

Nastoletni Robert jest podwójnym przedstawicielem mniejszości − jako Ślązak (w oryginale Katalończyk) i jako osoba adoptowana, mająca bliskowschodnie pochodzenie. „Ciapaty” − mówią o nim czasem droczący się koledzy. „Ciapaty” − mówią o nim też ci, którzy chcą go obrazić. Robert żyje sobie spokojnie do czasu, kiedy za pośrednictwem Tindera poznaje Klaudię. Ta znajomość okazuje się dla niego początkiem piekła, choć przecież zaczęła się magicznie...