Nowy Jork. Pracująca dla McDonalda Rachel pewnego dnia, w środku nocy, umieszcza z oficjalnego, firmowego konta bardzo niefortunnego tweeta ze swoim zdjęciem… Jak się można łatwo domyślić, jest to koniec jej dobrze zapowiadającej się kariery. Na skutek tej sytuacji Rachel traci jednak nie tylko pracę i środki do życia, ale również spokój i anonimowość. Jej zdjęcie staje się wiralem. Z dnia na dzień wszyscy znają już Rachel Palumbo.
Dziewczyna staje się wyszydzanym i obrzucanym wyzwiskami, internetowym memem. By przeczekać burzę i zdobyć pieniądze na dalsze życie w Nowym Jorku, wraca do małej, rodzinnej miejscowości, gdzie jej matka prowadzi wytwórnię włoskich produktów spożywczych, dostarczanych do okolicznych restauracji. Samotna kobieta przyjmuje córkę z otwartymi ramionami. Pobyt w domu zaczyna się jednak przedłużać. I staje się czymś więcej niż sposobem na przeczekanie: Rachel zaczyna wsiąkać w kulturę i rzeczywistość, od której wcześniej próbowała uciec.
Pozornie klasyczna, realistyczna sztuka amerykańskiej scenarzystki i dramatopisarki, opowiadająca o poszukiwaniu przez główną bohaterkę własnej niezależności, sprawczości i (przede wszystkim) tożsamości, w rzeczywistości flirtuje z kampowo-trashową estetyką, w ramach której najbardziej włoski z Włochów i przypominający Franka Sinatrę Dino okazuje się mówiącym z udawanym włoskim akcentem Polakiem, a ogromne ilości spożywanego spaghetti stają się dla Rachel sposobem na jej powrót do korzeni, a tym samym, przewrotnie, na uniezależnienie i emancypację.
Cała historia, oparta przede wszystkim na skomplikowanej i nieoczywistej relacji matki i córki, dialoguje z mitem amerykańskiego snu i toczy się przy coraz bardziej intensywnym zapachu spaghetti, a także dźwiękach piosenki Franka Sinatry New York, New York...