Soli Deo Gloria to sztuka, w której różne historie poświęcone przemocy tworzą nihilistyczną opowieść o poczuciu braku sensu. Poszczególne sceny przeplatane są chorałami, ale w tym świecie Bóg jest największym okrutnikiem.
"[...] dwanaście scen, dwanaście krótkich dramatów, dwanaście żyć zamkniętych w kilku słowach. Każda ze scen ma własny klucz nakręcający wewnętrzną strukturę dramatu. Kluczem tym jest zazwyczaj dylemat moralny lub egzystencjalny. Bohaterowie sztuki stoją na życiowej krawędzi. Jest wśród nich para tak zajęta kłótnią, że niezauważająca śmierci własnego dziecka. Jest żołnierz, który wraca do domu zainfekowany bakcylem zabijania, i zamachowiec samobójca. Jest kobieta, która, by przeżyć obóz koncentracyjny, decyduje się okazać miłość swemu katowi. Są mężczyźni pogrążeni w homoerotycznej fantazji, w czasie której przeoczają koniec świata. I dwa ptaki śpiewające na gałęzi w świecie bez człowieka. Lakoniczne komentarze na końcu każdej ze scen wwiercają się boleśnie w ucho. Każda z dwunastu cząstek dramatycznych składa się z dwóch warstw: narratorów i aktorów. Wszechświat słowa/dźwięku tworzy pomost między narratorami i aktorami. Scena staje się wizytówką tragikomicznych (poprzez zawarty w nich absurd) chwil z życia postaci. Uderzenie w decydujący moment w życiu człowieka może – niczym akord tristanowski – rozładować scenę w dowolnym kierunku. Asmussen decyduje się odsłonić ciemność (nie rezygnując przy tym z pewnego rodzaju makabrycznego humoru, widocznego w językowej strukturze powtórzeń i zabawy słowem). Wydaje się mówić, że ludzie są tylko aktorami w okrutnej rewii Boga. Co więcej, pod płaszczykiem dążenia do prawdy nie omieszkają zanurzyć się we własnej hipokryzji"
− Justyna Zar Schabowska, posłowie antologii Duńskie sztuki współczesne
Soli Deo Gloria to [...] rodzaj katalogu form przemocy i ich motywów: rodzinnych (pozbycie się żony), społecznych, religijnych – w jednostkowej i masowej skali. Monologi-wyznania sprawców (czasem dialogi ze sprawcami) przeplatane są pieśniami chóru. To oczywiste nawiązanie do greckiej tragedii, nieodwracalności fatum. Tytuł jak zwykle – ironiczny [Ku chwale/zadowoleniu Boga]"
− Tomasz Miłkowski, Duńskie sztuki współczesne na przestrogę, „Dziennik Trybuna” nr 30