Potrzeba było dokładnie siedmiu sekund, żeby Hedy Lamarr (1914 - 2000 r.) stała się jedną z najbardziej kontrowersyjnych kobiet w historii kina. Jako pierwsza wystąpiła nago w filmie Ekstaza zyskując status najpiękniejszej kobiety świata. W młodej aktorce zakochał się, i szybko zdobył jej rękę, Fritz Mandl – trzeci na liście najbogatszych Austriaków, który wzbogacił się na bliskich relacjach z austriackimi faszystami. Zmęczona jego chorobliwą zazdrością i przerażona poglądami politycznymi, Hedy uciekła od męża do Londynu i wkrótce podpisała kontrakt z wytwórnią MGM w Hollywood. Jednak po paru latach przestała dostawać nowe propozycje… Pin-up girls zaczęły pokazywać biusty za darmo, pojawiła się Marilyn Monroe i gwiazda Hedy zblakła. Jej kariera skończyła się równie szybko, co zaczęła, a jej coraz bardziej wiotczejące ciało przestało kogokolwiek interesować. Jako doświadczona kobieta, Hedy dostrzega, że sama się sprzedała, ale jako jedna z pierwszych gwiazd w latach 20-30tych nie miała szans na lepsze traktowanie. Niewielu wie, że była też genialną wynalazczynią...
Obraz aktorki napisany przez Turriniego jest mniej oczywisty niż same fakty biograficzne – Siedem sekund wieczności to poetyckie rozsadzenie stereotypu hollywoodzkiej gwiazdy. To zapis obłędu, spowiedź i pamięć rozpadającej się tożsamości aktorki w obliczu śmierci. To obnażenie mechanizmów sławy, ucieczki od przeszłości i traum wojennych… to poszukiwanie nieśmiertelności Hedy. Peter Turrini składa tym tekstem hołd Lamarr, snując opowieść o marzeniach wiecznej młodości osamotnionej i zapomnianej gwiazdy Hollywoodu, której dzieciństwo przypadło na czasy zagłady i pośrednio odcisnęło piętno na jej postawie wobec życia.