Ludzie masowo zarażają się wirusem SKK – czyli „skóry koloru khaki”. Na skórze zarażonych wykwitają plamy przypominające deseń munduru wojskowego. Paradoksalnie im większy zasięg mają środki masowego przekazu, tym bardziej niechętnie ludzie przyjmują do wiadomości status quo. Bohaterka monodramu próbuje wyrugować wojnę poza granice świadomości, jednak usiłując ją wyprzeć, staje się coraz silniej „zainfekowana”. Nie udaje jej się obronić przed wirusem nawet mimo faktu wyprowadzki daleko poza strefę konfliktu. Pewnego dnia jej córka z dziecięcą naiwnością wykrzykuje, że „wojnę należy leczyć Pokojem”. Brzmi jak całkiem dobre rozwiązanie, lecz jest mały szczegół – choroby wojny nie da się całkowicie zwalczyć, ona jedynie pozostaje w remisji…
"Mój tekst jest o tym, że wojna – nawet jeśli nie chcemy jej zauważać – przebija się przez skórę niczym plamy chorobowe, wisi w powietrzu jak alergen, niewidoczny dla oka wirus wojny. Można próbować zdystansować się od informacji o wojnie, ale nie można od niej uciec. Dramat podejmuje także próbę odpowiedzi na pytanie: co będzie, kiedy wojna się skończy". - mówi autorka sztuki
Natalia Błok, dramaturżka, feministka, aktywistka LGBT, w przewrotny sposób opisuje mechanizmy wojennej traumy wśród ludzi wychowanych w dobie ekspansji mediów społecznościowych. Wrażenie zakotwiczenia w zbiorowości, jakie kreują, jest złudne. Ostatecznie każdy musi zajrzeć w głąb swojego umysłu i przyznać przed samym sobą, że się boi. Że pod skórą skrywa lęk.