"Point Omega to nie jest zwykła sztuka o kryzysie. Owszem, jest to krytyka kapitalizmu, ale rozszerzona do wymiarów moralno-estetycznego doświadczenia. [...] to spojrzenie z szerokiej perspektywy na kwestię kryzysu cywilizacyjnego. Czwórka aktorów uświadamia dobitnie, jak daleko posunięty jest kryzys finansowy oraz jak niepokój, frustracja i lęki wypełniają życie społeczeństwa rozdartego między buntem a rezygnacją. Bezsilność jednostki wobec systemu finansowego jest bezdyskusyjna. Ale to nie wszystko. Point Omega to również rzecz o bankructwie idei, braku moralności, nierównościach społecznych. Narzędzia teatru dokumentalnego, takie jak fragmenty głośnych procesów i wyroków dotyczących oszustw finansowych, przeplatają się z tragicznym chórem bezrobotnych Europejczyków. Napięcia miedzy jednostką a masą nie sposób załagodzić, odwet na "silniejszej mniejszości" (jak nazywa ją autor) również nie jest rozwiązaniem. Potrzebna jest transformacja. Aby do niej doszło, należy dokonać namysłu nad tym, czym jest i jak działa epoka antropocenu – nowej ery po globalizacji, w której kryzys gospodarczy zespolił się z kryzysem klimatycznym. W której system kapitalistyczny rozrósł się do niewyobrażalnych rozmiarów, połykając inne obszary życia. Potrzebne jest poszerzenie perspektywy i odzyskanie poczucia zakorzenienia w świecie, potrzebne są proste drogowskazy moralne, proste emocje, proste życie. Nowa epoka z jej złożonymi problemami zaczyna zjadać sama siebie".
− Justyna Zar Schabowska, posłowie antologii Duńskie sztuki współczesne