Pracująca w wydawnictwie Ingrid i prowadzący własny gabinet ginekologiczny Eryk to małżeństwo, któremu w niewyjaśnionych okolicznościach zaginęło dziecko. Na skutek tego zdarzenia kobieta zapada się w sobie, odsuwa się od swojego męża i przestaje chodzić do pracy. Cały swój czas poświęca na siedzenie w parku, w którym po raz ostatni widziała swoją córkę. Pewnego razu spotyka tam starą, samotną kobietę, Edith, która staje się również cichą obserwatorką i współuczestniczką jej prywatnego dramatu.
Pozostałymi bohaterami i bohaterkami sztuki są: Jakub, fotograf i brat Eryka, który (jak się później okazuje) miał romans z jego żoną Ingrid, Ellen, nauczycielka baletu, a także Anna, sprzątaczka Ingrid i Eryka, która mówi z udawanym, nieokreślonym, wschodnim akcentem, a w rzeczywistości dorabia w ten sposób na życie jako aktorka. Ich historie i tajemnice na przestrzeni całego tekstu przeplatają się i dostarczają w ten sposób coraz to nowych i nieraz (w zaskakujący sposób) łączących się elementów historii.
Autor dramatu – Stephan Lack – wywraca do góry nogami klasyczną chronologię. Historię zaginięcia dziewczynki, opowiadaną z perspektywy rozpadu małżeństwa jej rodziców, poznajemy od samego końca. Swoistą klamrę tekstu tworzą dwie sceny, rozgrywające się w parku. Tytułowy piksel odnosi się więc nie tylko w sposób dosłowny do powracającego tematu profesji i tajemnic Jakuba, ale spełnia również rolę dramaturgicznego mechanizmu, który może kojarzyć się ze słynnym filmem Powiększenie Antonioniego z 1966 roku. Z każdą kolejną sceną, cofając się w czasie wraz z bohaterami, poznajemy następne elementy tego dramaturgicznego puzzla. Tak jakbyśmy robili coraz większe zbliżenie w aparacie… aż w końcu w obiektywie zobaczymy mały, niewyraźny i rozmazany piksel, który uniemożliwi nam poznanie całej historii.