Działacz Polityczny przyrządza gęś. Scenę wypełnia wspaniały aromat. Widzowie mogą prawie poczuć smak pieczeni... Ale "prawie" robi wielką różnicę. Okazała gęś państwowego budżetu, choć wydaje się być na wyciągnięcie ręki, pozostaje poza zasięgiem obywateli. Polityk, racząc się najlepszym koniakiem i kubańskimi cygarami, wykłada odwiedzającemu go Doktorowi swoją filozofię. Manipulowanie społeczeństwem i jego nastrojami, skrzętne ukrywanie machloj, szafowanie rzekomym poczuciem winy i zasłanianie się narodowymi symbolami to cyniczne strategie, które stosuje główny bohater. Prawie niepostrzeżenie przechodzi od filozofii "okradać, ale bardzo pokornie" do popisu prawdziwej bezczelności w stosunku do obywateli: "Szczytem nie jest to, żeby przyjęli i zjedli stolec wysrany na kościach, szczytem jest, żeby mi za to podziękowali i uczcili to". Polityk wie, że nie może mamić ludzi w nieskończoność − nie bez przyczyny Doktor przestrzega go przed "samobójstwem gęsią", a pracownicy domu pogrzebowego prezentują coraz to bardziej luksusowe trumny. Zanim jednak nastąpi "koniec" Działacza, zdoła nasycić brzuch wieloma tłustymi ptakami, rzucając w zebrany pod oknem tłum jedynie nędzne ochłapy − i wmawiając mu, że to ambrozja. Co tłum przyjmuje bezkrytycznie.
"Bohater Ostatniej gąski zachowuje się, jakby przyszedł ze świata dramatów Václava Havla. Havel w esejach i przemówieniach kreślił obraz pozytywny, mówił o etyce, uczciwości, prawdomówności, życiu w prawdzie. Za to w dramatach pokazywał negatyw takiego postępowania [...] W swoim ostatnim tekście scenicznym Václav Havel sportretował polityków. Pokazał, jak kwieciście potrafią mówić o ideałach i poprawie stopy życiowej swoich obywateli, a w tym samym czasie jedyne, co robią, to kradną miliony i pozbywają się przeciwników politycznych za pomocą chwytów poniżej pasa. A co najciekawsze – właśnie wtedy ich popularność najbardziej rośnie". (Elżbieta Zimna we wstępie do antologii Prawda i miłość. Czeskie sztuki współczesne)
Autor ukrywający się pod pseudonimem S. d. Ch. w satyryczny sposób piętnuje blagierstwo ludzi ze świata wielkiej polityki i socjotechniczne sposoby manipulowania społeczeństwem. Poczucie humoru Ostatniej gąski jest prawie demoniczne, chciałoby się powiedzieć: tak śmieszno, że aż straszno... Tym bardziej, że tematyka jest niepokojąco aktualna nie tylko w rodzimym kraju twórcy.
- Sztuka ukazała się w antologii Prawda i miłość. Czeskie sztuki współczesne w 2020 r. (wyd. ADiT)