L’appel du vide, czyli zew pustki, to określenie irracjonalnego, nagłego impulsu, by zrobić coś autodestrukcyjnego – na przykład rzucić się w przepaść. Zew pustki z pewnością musiała poczuć Ona, gdy na chwiejących się nogach zmierzała w stronę urwiska. Przypadkowe spotkanie z obcym mężczyzną nie tylko uratowało ją od śmierci, ale pozwoliło jej oswoić się ze skrywanymi lękami.
Jak to się stało, że dwie obce osoby odkrywają dla siebie wzajemnie sens życia? Człowiek przegląda się w drugim człowieku niczym w lustrze, choć bohaterowie nie mogą się od siebie bardziej różnić. Kobieta to elegantka ze skłonnościami do egzaltacji, która ma zamiłowanie do antyków, zabytkowych aut, za to pecha do życiowych partnerów. Mężczyzna – to mizantrop, gbur, nihilista, który świadomie wybrał życie społecznego wyrzutka. On i Ona niejednokrotnie siebie ranią, prowokują, dogryzają. Maskują w ten sposób problemy, których doświadczyli. Na szczęście spotkanie na krawędzi (dosłownej i metaforycznej) staje się prawdziwym katharsis dla obojga. A może to nie był przypadek? Może w trakcie tej ulewnej nocy narodzą się uczucia...?
Okropnie smutne to sztuka o uniwersalnym doświadczeniu melancholii. Istotną rolę pełni zderzenie charakterów. Ale postacie nie są jednowymiarowe, one ewoluują, ukazują inne oblicza. Refleksje na temat sensu życia przeplatane są słodko-gorzkimi żartami i dynamicznymi replikami. Utwór można interpretować na różny sposób – może być zagrany jako komedia, a nawet melodramat (trudno zaprzeczyć, że między bohaterami rodzi się prawdziwa chemia!), nie brak w nim jednak głębszych spostrzeżeń na temat ludzkiej natury.