Ojciec - tyran, głowa rodziny i pan domu, dyktator budzący lęk połączony z respektem. Ojciec - bezradny człowiek, który nie wie, jak zagrać i wypełnić tę życiową rolę. Jak wyznaje synowi w przedśmiertnej rozmowie, jedynie w czasie podróży mógł być milszy, bo zdejmował wtedy z siebie ciężar odpowiedzialności. Narzucona rola patriarchy rodu nie pozwalała mu na okazywanie uczuć i bycie sympatycznym "rozumiejącym tatusiem". W pojęciu Ojca byłby to jego koniec, zaprzeczenie bycia silnym mężczyzną. Okazanie uczuć byłoby jak przyznanie się do słabości, stanie się obiektem kpin ze strony wojskowych kolegów i dalszej rodziny. Wojskowa dyscyplina pozwalała skutecznie tuszować bezradność i lęk.
Sztuka Artura Pałygi, utrzymana we właściwym mu na poły różewiczowskim stylu, zahaczając o motywy z Listu do ojca Franza Kafki, to antyapoteoza ojcostwa jako autorytetu przemocy. Czas Ojców przeminął, teraz mamy już tylko partnerów mamusi i słodkich tatusiów. Od takiej refleksji o ojcostwie zaczyna się sztuka Artura Pałygi. Dawni ojcowie przeminęli, skończyli się wraz z nastaniem nowych czasów, ale pamięć o nich nie odeszła. Sztuka Ojcze nasz mówi właśnie o takich dawnych, niemodnych już ojcach. Zaczyna ją i kończy wspomnienie pogrzebu. Treść sztuki wypełniają pojedyncze sceny/obrazy, w których pojawiają się bohaterowie sztuki zapamiętani oczyma Frania. Pojawia się nie tylko postać Ojca, srogiego pana domu budzącego we wszystkich lęk, rysuje się też obraz rodziny i panujących w niej relacji, gdzie Ojciec stanowił swoistą oś. Scena po scenie śledzimy fascynację, dumę, tęsknotę za wiecznie nieobecnym, na którego czekało się godzinami. Kiedy Ojciec pod koniec życia pyta syna, dlaczego odczuwał przed nim lęk, Franio nie potrafi odpowiedzieć.
Sztuka jest impulsem do zastanowienia się nad współczesną rolą ojca i patriarchalnego modelu rodziny: czy tęsknimy za dawnym ojcami, czy też pragniemy innego wzorca? Czy w ogóle funkcjonuje jeszcze w naszym języku słowo "ojciec"?
- Prapremiera tej sztuki pod zmienionym tytułem Ostatni taki ojciec odbyła się w 2009r. w reż. Łukasz Witt-Michałowski, Teatr Centralny Lublin (Główna nagroda w XV Ogólnopolskim Konkursie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej).