Wszystkie postaci w tej sztuce tworzą przekrój społeczeństwa. Bohaterowie zmieniają się jak w kalejdoskopie. Odgrywa je zaledwie dwójka aktorów: Kobieta i Mężczyzna. Za wyjątkiem tych momentów, gdy wchodzą ze sobą w dialogi, monologują. Co ich łączy? Co jest wspólnym "backgroundem"? Nagie, nieuporządkowane życie, polegające na jedzeniu, spożywaniu, konsumowaniu. Ktoś (miejski parkingowy) czuje się „systemem trawiennym" miasta, ktoś inny (klient Burger Kinga) – jego „żołądkiem". Jest również osoba (Ślicznotka z siłowni), która odpowiada za wizerunek. Kult ciała i jego świadomość odgrywają bardzo dużą rolę.
Chodzi o to, by dobrze wyglądać nago. Żeby to osiągnąć, trzeba dużo ćwiczyć. Być doskonałym, rzeźbić ciało, spalać kalorie, rzucić palenie. Ale nagość to również – jakże współczesna i w krajach anglosaskich doprowadzona do perfekcji – umiejętność publicznego obnażania swoich intymnych spraw, opowiadania o swoim życiu.
Obnażeni to właściwie niekończący się talk show: na wesoło, na smutno, ludzie grubi i chudzi, obżerający się i odmawiający sobie wszystkiego, starający się nadać sens swoim obsesjom, wychowani na masowej kulturze, ale bardzo często tęskniący za czymś wyrafinowanym, tajemniczym.
Pierwsza sztuka Toa Frasera, swoją premierę miała w 1998 i okazała się międzynarodowym sukcesem, zdobywając Best New Play i Best New Playwright w New Zealand Chapman Tripp Awards.
Sztuka wydana przez Playmarket, 2007
Z recenzji: „Cuts to the heart of the personal and the political, revealing an appealing community of opposities" - The Times
"It feels fresh and inviting, an instant classic that is as much a homage to Auckland as Woody Allen's Manhattan..." – Metro