Ada, młoda, spełniona zawodowo kobieta odpowiada na ogłoszenie starszej pani imieniem Elżbieta. Negocjują warunki pewnego nietypowego kontraktu − przez określony czas mają odgrywać dla siebie role matki i córki. Współpraca idzie gładko − do czasu, kiedy jedna z nich postanawia rozwiązać umowę... Autorka stawia pytanie o naturę relacji rodzinnych i czym w ogóle może być rodzina.
Żadna z postaci nie stworzyła typowej rodziny. Przebojowa, odnosząca sukcesy na niwie zawodowej Ada wychowała się w patologicznej rodzinie narkomanów, a następnie dorastała w domu dziecka. Nie planuje też związania swojego życia z partnerem ani partnerką. Z kolei Elżbieta poślubiła mężczyznę, z którym więcej ją dzieliło niż łączyło, para nie doczekała się też dzieci. W umowie między Adą i Elżbietą znalazł się drobiazgowo rozpisany zakres „usług”, jakie panie mają sobie nawzajem świadczyć − gotowanie obiadów, wizyty nie częściej niż raz w tygodniu, udzielanie rad czy wręczanie upominków z okazji urodzin. „Córka” dobitnie zaznacza, jakich gestów czy uwag nie życzy sobie ze strony „matki” − ma do tego prawo, przecież łączy je tylko precyzyjnie skonstruowany kontrakt.
Okazuje się, że wstydliwy układ, który miał być lekiem na samotność, przerodził się w zażyłość, a następnie − w prawdziwe uczucie. Kiedy starsza pani chce w dalszym ciągu pielęgnować relację z „córką”, ale już bez umów i zawartych w nich klauzul, ta reaguje wściekłością. Kontrakt był dla Ady rodzajem tarczy ochronnej. Kobiety rozstają się w gniewie. Ada zaczyna żałować swojego wybuchu, ale gdy z przeprosinami wraca do mieszkania Elżbiety, odpowiada jej głucha cisza...
Autorka już na samym początku sztuki zarysowuje jej finał − Elżbieta, która najprawdopodobniej doznała udaru i zapadła w śpiączkę, jest adresatką monologów Ady. Okazuje się, że Ada, która pomyślnie przeszła procedurę adopcyjną (jest teraz matką kilkuletniej Marysi), dojrzała do decyzji, by zrezygnować z kontraktu. Teraz pozostaje trzymać się nadziei, że jej Elżbieta odzyska świadomość i razem, we trójkę, będą mogły stworzyć rodzinę, bez udawania, bez mydlenia (sobie i innym) oczu.
Sztuka Barceló nie prowokuje łatwych wzruszeń. Relacja Ady i Elżbiety nie jest cukierkowa, obie kobiety mają swoje temperamenty, prowokują utarczki, obrażają się, bronią swoich granic, bywają małostkowe − jak to w życiu. Dzięki temu stają się pełnokrwistymi postaciami.