W pierwszej połowie sztuki pokazana jest trupa aktorska, która ma dać przedstawienie dla turystów obżerających się frytkami. A więc chodzi tu o upadek sztuki wysokiej. Missisipi kojarzy się to z epizodem, gdy w '67 grała dla robotników w zakładach Renault, a oni jedli kiełbasę i pili piwo. Przedstawienie na temat rewolucji francuskiej jest okazją do wypromowania płynu do kąpieli (parodia śmierci Marata w wannie), a odgrywane scenki zmieniają się w zależności od mijanej atrakcji turystycznej.
Stara aktorka Missisipi pragnie wysokiej sztuki, natomiast młodzi aktorzy myślą głównie o kasie, więc nie przeszkadza im uprawianie „sztuki turystycznej". Porwanie statku jest okazją do pokazania spektaklu o życiu Missisipi. Tragikomedia, którą do tej pory była sztuka Pawła Zapendowskiego, zmienia się w melodramat. Opowiadana jest ckliwa historia romansu jej matki z rosyjskim Żydem Ilyą i aranżowanego małżeństwa z Francuzem. Cały czas pobrzmiewa w niej tęsknota za Polską, z której Missisipi musiała szybko wyjechać na wieś i porzucić marzenia o karierze, bo wybuchła wojna. Sama kazała potem swojej córce Natalie wyjechać do Paryża, chcąc by ta uniknęła jej losu (Missisipi cały czas wypatruje Natalie podczas podróży statkiem). W wieku pięćdziesięciu lat Missisipi powróciła do Paryża, by zostać aktorką, jednak nikt już jej nie chciał.
Gdy spektakl o Missisipi kończy się (monodramem, który pokazała w Paryżu dla 3 widzów), akcja znowu wraca na statek, który tymczasem dopłynął do Łodzi. Okazuje się, że to Missisipi sfingowała porwanie. Po kilku perypetiach sztuka dociera do szczęśliwego końca: Missisipi w końcu udaje się porozumieć z córką, która obiecuje jej kupić mieszkanie w Paryżu.
Sztuka została zaprezentowana na scenie Espace Beaujun w Paryżu - nota na teatralia.com.pl.