Sztuka rozgrywa się na dwóch płaszczyznach; pierwsza to rzeczywistość kasyna, czyli piekła. Wybudowano go na 500-metrowej skale, przez okna widać niebo. Zaprojektowane zostało przez architekta, który opracowuje strategię ruletki i potrafi przewidzieć, jaki numer wypadnie, nigdy jednak nie obstawia. Nad kasynem znajduje się dom wariatów, w którym przebywają, między innymi, sławni pisarze. Faust gra przy tym samym stole, co architekt. Jego strategia jest bardzo filozoficzna, lecz mało skuteczna. Architekt zdradza Faustowi, że jest Bogiem.
Drugą płaszczyznę stanowi rzeczywistość na ziemi. Faust jest mężem Małgorzaty, mają syna i białego pudla. Osoby, które pojawiały się w kasynie jako dyrektor, szef, obsługa, gracze, tu występują w innym charakterze - jako znajomi lub urzędnicy. Jednak ta rzeczywistość wydaje się, w porównaniu z pierwszą, odrealniona. Oprócz Fausta wszystkie osoby przypominają duchy. Małgorzata zaprasza znajomych na gulasz. Wywiązuje się rozmowa na temat szpiegów, czyli takich, którzy żyją podwójnym życiem - na ziemi i w piekle.
Gulasz okazuje się ułożonymi na tacy częściami szpiega. Małgorzata chwali się, że dostała go za cenę promocyjną. Faust otrzymuje głowę. Głowa okazuje się jego własną.
Jak wszystkie sztuki Bauera, i ta jest utrzymana w tonacji absurdu.