"Fakty się nie liczą. Ważne jest tylko to, co pamiętamy. Reszta to zgaszone światło."
(Pierwsza, Czwarta osoba)
Jedna z części trylogii dramatycznej Do trzech razy sztuka, w zaskakujący sposób łącząca w sobie motywy Czechowowskie z estetyką Jeana Geneta. Akcja dzieje się w nocy z 14 na 15 kwietnia 1990 - Wielkanoc roku transformacji ustrojowej w Polsce. Sportretowane tu trzy kobiety (babkę, matkę, córkę) łączą nie tylko więzy krwi, ale też postać Karola (syna, męża, ojca). To on przed śmiercią sprzedaje swój dobytek, czyli zabytkowy pałac. W noc poprzedzającą wyprowadzkę kobiety wynoszą z pałacu meble, portrety, porcelanę. Na miejscu ich dawnego lokum rodzi się nowa przestrzeń - sacrum, miejsce rytuału, wywoływania duchów.
Jacek Kopciński dostrzegł w pałacu Polskę, najpierw ocaloną, a potem na nowo zawłaszczoną przez "dyrektorów przetwórni", którzy teraz "mają jakieś akcje" i "zasiadają w radach", współtworząc postmodernistyczny dramat Trzeciej Rzeczpospolitej.
Istnieje również adaptacja sztuki dla Teatru TV pod tytułem Reprywatyzacja.
22 października 1999 odbyła się próba czytana dramatu w Scenie Pod Ratuszem, reż. Andrzej Majczak.
omawiała Kamila Paprocka