Ostatnia z trzech dramoletów Thomasa Bernharda, poświęconych Clausowi Peymannowi: tym razem dyrektor Burgtheater wybiera się na wiedeński szczyt Sulzwiese, gdzie spotyka się ze swoim współpracownikiem i teatralnym dramaturgiem Hermannem Beilem. Mężczyźni siedzą pod kwitnącą lipą, zajadają ogromne wiedeńskie sznycle i patrząc na majaczące w oddali miasto, dyskutują o planach repertuarowych teatru. W rozmowie prym wiedzie przede wszystkim sam Peymann. Dyrektor podczas swoich opasłych, niekończących się monologów, przerywanych wyłącznie braniem przez niego kolejnych kęsów sznycla, a także wtrącanymi przez Beila półsłówkami i potakiwaniami, opowiada o marzeniu wystawienia pięciogodzinnego spektaklu na bazie wszystkich sztuk Szekspira. Idealistyczne i abstrakcyjne marzenie nie przystaje jednak do warunków i możliwości wiedeńskiej instytucji. Burgtheater, pomimo swojej legendy, okazuje się być miejscem szalenie konserwatywnym i skonfliktowanym. Z dzieł Szekspira grany jest tylko i wyłącznie Hamlet. I to ten sam. Od kilkudziesięciu lat. Mającemu ambitne plany niemieckiemu artyście pozostają więc już tylko nieprzespane ze stresu noce i snucie koszmarnych wizji o osobach, które chcą mu zaszkodzić. Od kanclerza i ministra kultury, przez wiedeńską publiczność, aż po samego zahukanego Beila.
Sztuka zamykająca cykl dramoletów Bernharda ukazuje zderzenie się Clausa Peymanna i jego ambitnych dyrektorskich planów z ponurą rzeczywistością. Jego wielka przeprowadzka do słynnego Burgtheater okazuje się sporym rozczarowaniem. Reżyser nie ma szans na realizację swoich artystycznych marzeń.
Cykl trzech jednoaktówek Bernharda można współcześnie interpretować nie tylko jako literacki komentarz do biografii niemieckiego twórcy, ale również jako uniwersalną opowieść o konflikcie, jaki zachodzi pomiędzy ambicjami artystów a nieraz okrutnymi i rozczarowującymi zasadami funkcjonowania teatralnych instytucji.