Karl, dwudziestodwuletni chłopak, po latach powraca do swojej dawnej szkoły, której budynek ma zostać wkrótce wyburzony. Szkoła zniknie z powierzchni ziemi. Tak jakby nigdy nie istniała. Wspomnienia jednak zostaną… Podczas wycieczki w czasie i przestrzeni towarzyszy mu jego dziewczyna Helena. Jak się okazuje to właśnie ona była inicjatorką tej podróży. Chciała, żeby Karl pokazał jej swoją dawną klasę i ławkę, w której siedział ze swoim ówczesnym szkolnym kolegą i przyjacielem, starszym o rok Johannem, który nosił pseudonim Mut. Wyszydzany przez grupę rówieśniczą, introwertyczny i zamknięty w sobie chłopak w wieku osiemnastu lat popełnił samobójstwo strzelając z pistoletu na oczach nauczycielki. Karl do dzisiaj nie może sobie wybaczyć, że do tego dopuścił. Do szkoły powraca, żeby jakoś pogodzić się z przeszłością. Krok po kroku opowiada Helenie o swojej znajomości z Mutem. O wspólnym słuchaniu i poznawaniu nowych zespołów, graniu w coraz to nowe gry komputerowe, spędzaniu czasu w sieci, ale również o wykluczaniu przez innych kolegów i koleżanki, wyśmiewaniu i kiełkującej nienawiści. Aż do momentu, kiedy opuszczony przez Karla Mut na swojej stronie internetowej napisał “odchodzę” i wszedł do szkolnej klasy uzbrojony w pistolet.
Beze mnie to niezwykle wnikliwa i poruszająca sztuka dla starszej młodzieży. Zgodnie z założeniami jej autora może być grana zarówno w teatrze, jak i w szkołach. Polska prapremiera tekstu w reż. Tomasza Cymermana odbyła się w 2016 roku w Teatrze im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie, a druga realizacja w reż. Piotra Ratajczaka w formule teatru w klasie została wyprodukowana rok później przez Teatr im. Kochanowskiego w Opolu w ramach projektu “Kochanowski dla młodzieży”.