Baśń o Złotej Rybce Katarzyny Kawalec to sztuka dla dzieci, będąca parafrazą tradycyjnej i powszechnie znanej bajki o tym samym tytule. Autorka, pracując nad swoim tekstem, zdecydowała się skorzystać również z fragmentów dzieł Bolesława Leśmiana, polskiego poety i prozaika żydowskiego pochodzenia, autora wielu wierszy, a także baśni pisanych prozą. Charakterystyczny, poetycki styl Leśmiana nadał sztuce wyjątkowego charakteru. Wzmógł atmosferę tajemniczości i niesamowitości, a także – zgodnie z intencją samej autorki – stał się sposobem na zapoznanie małych widzów z poezją i prozą poetycką.

Akcja dramatu zbudowana jest wokół jeziora, które w tekście Katarzyny Kawalec jest miejscem, skrywającym w swoich głębinach – nieznane ludziom – czary i tajemnice… Głównymi bohaterami sztuki, tak samo jak w tradycyjnej wersji bajki, są prosty, poczciwy Rybak i jego chciwa, wiecznie niezadowolona Żona. Zmianą, której dokonuje autorka, jest dodanie drugiego planu czasowego, w którym oboje są już staruszkami. Dzięki temu zabiegowi historia o znalezieniu przez Rybaka Złotej Rybki nie tylko ukazuje młodym widzom negatywne konsekwencje nadmiernego materializmu i chciwości, ale również staje się poruszającą przypowieścią o upływie czasu i tych pięknych, a także ulotnych momentach, w których choć na chwilę udało nam się dotknąć prawdziwej magii.

Postać Złotej Rybki, która od czasu do czasu (o ile mamy szczęście) może pojawić się na tafli tajemniczego jeziora, można więc interpretować jako realizację naszych najskrytszych i głęboko ukrytych w podświadomości pragnień. Pytanie, czy w odpowiednim momencie będziemy potrafili ją dostrzec i docenić. Bo magia ma to do siebie, że bardzo łatwo i szybko znika, a potem pozostaje po niej tylko mgliste i niejasne wspomnienie, które później możemy próbować wydobywać z odmętów naszej pamięci.