200 lat po końcu ery gender, w świecie, w którym problem płci został dawno rozwiązany, a miłość nie istnieje, spotyka się grupa znajomych i rozmawia o przyjemnych rzeczach spreparowanym językiem przypominającym postschwabowskie i postgombrowiczowskie poszukiwania. Jedyne przesłanki o tym potężnym międzyludzkim zjawisku, jakim była miłość, można znaleźć w spreparowanych mitach i archiwalnych zapiskach przodków.
Ur. 28 lipca 1941 w Numei w Nowej Kaledonii, zm. 5 sierpnia 1988 w Beverly Hills australijsko-amerykański scenarzysta, aktor, reżyser i producent filmowy. Matka była Australijką, ojciec Amerykaninem. Był drugim z kolei z sześciu synów, wychowywanych na przedmieściach Sydney.
Joanna z Orleanu i Joanna dzisiaj? Co ma wspólnego dziewczyna należąca do generacji "2.0" z odważną wojowniczką z okresu Średniowiecza? Kilka stuleci minęło, a jednak jest wiele punktów stycznych: Joanna z Orleanu i Joanna, nastolatka z naszych czasów. W tejże Joannie mieści się wiele osób: "Zofia, Krystyna, Ludwika, Anna". Wszystkie cztery są Joanną. Ale mogłyby nosić inne imiona. Łączy je wspólna bojaźń i zwątpienie. Poprzez postaci czterech dziewcząt słyszy Joanna głosy, które odbierają jej pewność. Kim więc jest? Ma wiele możliwości wolności.
Austriacka reżyserka oraz autorka urodzona 1982 w Lienz. W dzieciństwie kształcona była na oboistkę i śpiewaczkę oratoryjną w Wiedniu i w Paryżu. Już jako dorosła, w Wiedniu studiowała na kierunku podobnym do Wiedzy o Teatrze (Theater-, Film- und Medienwissenschaft), natomiast na paryskiej Sorbonne Nouvelle filozofię i filologię francuską. W trakcie studiów była wolnym słuchaczem reżyserii na festiwalach w Tyrolu, w paryskim Théâtre de l’Atalante i w Thalia Theater w Hamburgu.
Tytuł Nic został nadany sztuce jakby na przekór. Bohaterowie zdają się mówić do nas "NIC się nie dzieje, wszystko w porządku", lecz każda z ośmiu historii obnaża bolesną pustkę ich życia, dramatyczne NIC. Zamiast tytułowego niczego jest w tej sztuce wszystko − ogrom rozmaitych doświadczeń, zupełnie odmiennych, choć łączy je ujawnianie tego, co społeczeństwo odbiera jako wstydliwe czy wręcz perwersyjne.
Brytyjska dramatopisarka i scenarzystka telewizyjna ur. 1991. Studiowała literaturę angielską na uniwersytecie w Warwick. Jej debiutancka sztuka Nic (Nothing) została wystawiona w niezależnym Barrel Organ Theatre, którego obecnie Raczka jest dyrektorką. Nic przyniosła autorce uznanie na edynburskim Fringe’u oraz nagrodę tygodnika "The Sunday Times" i National Student Drama Festiwal Award for Creative Risk.
Stosując formułę dramatu dokumentalnego, Kelly analizuje przypadek Donny McAuliffe, matki skazanej za zamordowanie dwójki swoich dzieci. Jako niewidoczny (czasem też niesłyszalny) bohater dramatu, autor przeprowadza rozmowy z osobami, które mogłyby cokolwiek wiedzieć na temat zdarzenia, w tym z samą Donną, jej byłym mężem i jej matką. Wypowiada się także dziennikarz opisujący historię w tabloidach oraz psycholog forsujący teorię odkrytej przez siebie choroby. Autor wciela się niejako w rolę Big Brothera, prowokując opowieści bohaterów i starając się dociec prawdy.
Noc długiego dnia w nowym tłumaczeniu Jacka Poniedziałka warto docenić za XX-wieczny kunszt pisania dramatów: starannie przygotowane, szczegółowe didaskalia, budowanie wiarygodnych rysunków psychologicznych postaci, które składają się na obraz rodziny uwikłanej we wzajemne, toksyczne zależności.
Prawdziwie Zelenkowski komediodramat o potędze tabloidów rozgrywa się w Londynie w latach 2004 - 2005. Dziennikarz Max wraca do domu ze szpitala. Jego kuzyn Jerry został przez kogoś sfotografowany w trakcie seksu z innym mężczyzną i jest szantażowany publikacją zdjęć, dlatego prosi Maxa o pomoc. Max zajmuje się również sąsiadką o imieniu Mary, ubogą kobietą w ciąży z ośmioraczkami. Medialne zainteresowanie jej historią przynosi Maxowi i Mary pewien zastrzyk gotówki. W barze Max spotyka swojego kumpla Juana, szofera Davida Beckhama.
