Mardosewicz wykorzystuje techniki dramatu absurdu i tworzy "czarną farsę" − pełną cynizmu opowieść o jednostkach jako ofiarach walki dyskursów, o postępującej anarchizacji życia społecznego i mechanizmach historii, które lubią się powtarzać. Autor wskazuje na patologie władzy, nie oszczędzając przy tym nikogo. Świat rozpada się na dwie części, ale ludzie stojący po przeciwnych stronach barykady są do siebie wbrew pozorom bardzo podobni. Władza jest jak patogen, który może zainfekować każdego.
Mardosewicz projektuje groteskowy (a przy tym niepokojąco znajomy) świat pełen rywalizujących narracji ("W programie piętnowanie, wzbudzanie poczucia winy i przesuwanie wstydu z jednej grupy na drugą", jak mówi jedna z bohaterek). Biały Heteroseksualny Mężczyzna jest liderem neofaszystowskiego ruchu, który poszukuje kozła ofiarnego i czyni nim ludzi urodzonych dzięki metodzie in vitro. Takie osoby, jako tzw. "nie-byty", mają zostać poddane eksterminacji. Po drugiej stronie barykady agituje Feminazistka, która nie walczy z patriarchatem jako modelem społecznej opresji, lecz po prostu nienawidzi mężczyzn. Oba ruchy mają ze sobą dużo wspólnego − ich liderzy sami już nie wiedzą, o co walczą, natomiast z satysfakcją czerpią profity z prowadzonych wojen.
W tym całym politycznym kotle próbują funkcjonować pozostali bohaterowie: bliźniaczki Lulu i Nana (czyli pierwsze zmodyfikowane genetycznie osoby), Louise Brown (pierwsza kobieta urodzona dzięki in vitro), a także Tadziu (siepacz, człowiek od mokrej roboty na usługach Białego Heteroseksualnego Mężczyzny). Niezwykle istotny jest również silnik napędzający Tadzia, czyli kryzys męskości. Tadziu, nie potrafiąc poradzić sobie z rozczarowaniami młodości i przeżytymi traumami, godzi się na dokonywanie kolejnych mordów na nie-bytach. Mężczyzna pragnie wszystko zapomnieć i zacząć od zera. Ma mu to zapewnić łyk „sojowego Lete” z koszarowej kantyny, prosto z Hadesu. O duszę Tadzia walczy Feminazistka, która kusi go możliwością zdobycia chwały bohatera, przeniesieniem jego twarzy na sztandary i uczynieniem z niego martwego i nieśmiertelnego wojownika za ideę. Tadziu jednak wie, jak działają mechanizmy indoktrynacji, a przede wszystkim ma świadomość tego, że jest jedynie trybikiem w machinie systemu.
Rewolucje gasną, a "idealiści zaczynają przechadzać się na coraz dłuższe spacery do lasku kompromisów". Dotychczasowi przywódcy oddolnych ruchów zmieniają się w hegemonów realizujących swoje interesy. Każdy kolejny zapowiadany przez nich "nowy ład" wygląda tak samo. Tadziu widzi jednak światełko w tunelu - jedyną szansą dla spolaryzowanego świata ma być stworzenie wraz z bliźniaczkami nowej rzeczywistości, tym razem sprawiedliwej, ponieważ dla niej altruistycznie poświęcają wszystko, w tym to, co najważniejsze, czyli miłość. Wraz z ocaloną z masakry Lulu mężczyzna postanawia napoić wszystkich ludzi wspomnianą już wodą zapomnienia, odprowadzając ją rurociągiem wprost z otchłani Hadesu. Stary świat umiera wraz z ostatnim pocałunkiem zakochanych, wszyscy zaczynają od zera. Istnieje świat bez nierówności, namiętności i pasji. Tylko co teraz?