Birden, Rubi

Robert jest przerażony! Dopiero od dwóch miesięcy jest mężem Magdy, a ona właśnie postanowiła, że to już najwyższy czas, żeby został ojcem. Do tego młodzi małżonkowie prowadzą dom po partnersku, co oznacza, że sprawiedliwie dzielą się obowiązkami postrzeganymi stereotypowo jako kobiece. W sukurs Robertowi przychodzą: jego ojciec, Adam wraz ze swym przyjacielem, Heniem oraz szwagier, Michał. Panowie pragną powrotu patriarchalnego porządku świata i zawiązują w tym celu spisek przeciwko kobietom. Odmawiają wykonywania jakichkolwiek prac domowych, unikają jak ognia romantycznych kolacyjek przy świecach i wspólnych kąpieli, a nawet... postanawiają zrezygnować z seksu! Czy takimi metodami uda im się osiągnąć swoje cele?

Rewelacyjnie napisana, skrząca się od humoru sztuka przypomina wspaniałe komedie, jak Lejdis czy głośny Testosteron Saramonowicza i – tak jak one – ma szansę stać się ponadczasowym szlagierem. Bo chociaż dotyka problematyki na wskroś współczesnej, to jednak kobiety i mężczyźni zawsze będą się różnić od siebie na tyle, żeby można było się z tego śmiać.

Adam jest mizoginem, Henio hipochondrykiem, Michał bawidamkiem, a Robert
pantoflarzem. Tych czterech mężczyzn, udręczonych "feministycznymi
zapędami" ich połowic, poznajemy w momencie, w którym wydaje im się, że mogą
jeszcze coś zrobić, że jeszcze będą w stanie obronić wygodne status quo i
piwo na kanapie przed telewizorem. Mają nawet pomysł na to, jak powstrzymać
wyzysk człowieka przez kobietę... Niestety próby realizacji planu to pasmo
upokorzeń, porażek i upadków. W walce o wyzwolenie spod jarzma modnych
szpilek panowie jednak coś zyskują. Drobne rzeczy: przyjaźń, miłość,
potencję... Dokładnie w tej kolejności. Ostatnia deska ratunku to komedia
zdecydowanie antyfeministyczna. A może wcale nie?

Nieważne ile czasu nam zostało, zawsze można przeżyć go dobrze – tego od Piotra uczą się najbliżsi mu ludzie. Tekst okraszony sporą porcją humoru.

Sztuka zdobyła uznanie Kapituły Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej i znalazła się w drugim etapie konkursu w 2011 roku.

Do sławnej, już nie występującej od lat aktorki zgłasza się dziennikarka z propozycją napisania książki o niej. Aktorka wpierw zgadza się porozmawiać, spotykają się w jej rezydencji, ale kiedy dowiaduje się, że ma to być książka o jej osobistym życiu, odmawia. Okazuje się, że dziennikarka jest córką dawnego kochanka aktorki, dla której zostawił rodzinę. Kobiety poznają się bliżej. Rozmawiają o mężczyźnie ich życia - kochanku jednej, ojcu drugiej. Julia zwierza się Marii, że od dziecka ją uwielbiała - dzięki ojcu, który zabierał ją do teatru.
Julia proponuje, że napiszą do jej ojca, żeby przyjechał. Obie nie widziały go od kilkunastu lat i nie miały kontaktu z nim. Najpierw muszą zdobyć adres. Maria dzwoni do znajomego i otrzymuje złą wiadomość, prawdopodobnie o jego śmierci, natomiast Julia następnego dnia przychodzi do Marii z adresem i znaczkami. Po Marii trudno poznać, czy wierzy Julii. Pisze list i otrzymuje odpowiedź, że Michel ma przylecieć za dziesięć dni. Postanawiają urządzić skromne, lecz eleganckie przyjęcie na jego cześć w domu Marii. Że to mistyfikacja, dowiemy się na koniec, kiedy Julia rzuci Marii w twarz, że Michel nie żyje od piętnastu lat. Następuje scena nienawiści:

"JULIA: Odkąd zabrała mi pani tatę… Przekabaciła go pani! Przestał do mnie pisać. To pani mu zabroniła!
MARIA: Nauczyłaś się jego charakteru pisma. Ty mała żmijo!
JULIA: To wszystko przez panią! Zabrała mi pani ojca, rodzinę, dzieciństwo… Zniszczyła mi pani życie!
MARIA: Ja? Ha, ha, ha! Sama je sobie zniszczyłaś!
JULIA: Byłabym teraz zupełnie inna. Miałabym start. Poszłabym na Harvard. Albo do Yale.
MARIA: Ty? A niby po co? Takich miernot tam nie przyjmują. Nie dostałaś się nawet do szkoły teatralnej.
JULIA: Miernota? To pani jest miernotą! Gdyby nie mój ojciec, byłaby pani nikim! Zresztą jaka tam pani?! Ty. Ty, ty, ty… pokrętna dziwko!"

Kiedy Julia, doprowadzona do ostateczności, chwyta Marię za gardło, ta twierdzi, że ma zawał. Julia, zadowolona, że już nie musi jej sama zabijać, wychodzi. Maria po chwili wstaje i otrzepuje się, również zadowolona z roli, jaką zagrała.

Sztuka, w której bohaterki stosują podwójną grę wobec siebie, trzyma w napięciu jak kryminał, dowcipne dialogi napisane są ze znawstwem psychologii. Obie postaci dają równorzędne możliwości kreacji aktorskich.

Siostrzyczki z piekła rodem Rubi Birden to lekka komedia o czterech siostrach przychodzących z odsieczą piątej - najmłodszej z rodzeństwa, o której myślą, że ma problem z alkoholem. Siostrzyczki do pomagania raczej kiepsko się nadają i zamiast pomóc, niosą chaos i zniszczenie.

Typy: Jadzia się obżera i ma skłonność do hazardu, jest strasznie naiwna, Lucy to wieczne dziecko-kwiat, wielbicielka męskich wdzięków (choć może bardziej gawędziarka), Marysia zwana Kazkiem - bogobojna alkoholiczka, Tenia - wielbicielka zdrowego stylu życia, sfrustrowana, wiecznie pouczająca wszystkich dookoła, jak mają żyć, Tośka - najmłodsza z sióstr, „jedyna normalna w tym towarzystwie".

Wartka akcja, zabawne dialogi i wyraziste postacie. 6 ról kobiecych (dla aktorek w wieku od ok. 30 nawet do 60 lat) i 4 męskie. Jedno miejsce akcji.

Bohaterkę sztuki Rubi Birden poznajemy w dniu, w którym odchodzi na emeryturę. Ma pięćdziesiąt pięć lat, wygląda na czterdzieści ("no, na czterdzieści pięć"), czuje się jakby miała osiemdziesiąt. Jej małżeństwo nie należało do udanych, synem trudno się pochwalić, kariery też nie zrobiła. Nic nie wskazuje na nagłą zmianę, kiedy w życiu Clare nagle pojawia się miłość, a z nią radość, szczęście, spełnienie i chęć do życia. Jednak bajka nie trwa długo. Clare musi zmierzyć się ze śmiertelną chorobą. Przytłoczona lękiem nie chce stawić czoła zagrożeniu i powoli zapada się w sobie, rezygnując ze wszystkiego, czym obdarzył ją los. Nie odwracaj się od słońca to trudny tekst o strachu przed śmiercią i cierpieniem, o rezygnacji, ucieczce i samotności. Sztuka - sen, sztuka - przestroga.

Monodram miał prapremierę w roku 2010 pod tytułem Nieobecna w warszawskim Teatrze Praga.

Akcja sztuki Rubi Birden rozgrywa się tuż przed wybuchem powstania w Warszawskim getcie. Na zapleczu zakładu krawieckiego ukrywa się żydowska rodzina (Ida, Samuel i ich córka – Hania). Dołączają do nich Zofia i Bruno. Ida nie może wybaczyć mężowi zdrady i wciąż się o wszystko martwi. Samuel na okrągło słucha radia, żeby wiedzieć, jak przesuwa się front. Hania marzy o lepszym życiu. Kiedy do kryjówki wkracza dwoje obcych ludzi, napięcia między mieszkańcami stają się coraz silniejsze. Brak pieniędzy, niepewność bytu, wzajemne animozje (a czasem też sympatie), sprawiają, że życie staje się jeszcze bardziej skomplikowane. Kiedy po okresie początkowej niechęci między Hanią a Brunem rodzi się uczucie, Ida postanawia wkroczyć do akcji. Uwodzi młodego chłopaka. Czy robi to, żeby ratować córkę, czy zemścić się na mężu, czy może ma jeszcze inny powód? Nieważne. Ta historia nie może mieć happy endu.

Co by było, gdybyśmy spełnienie marzeń mogli zamawiać jak ciuchy z katalogu? Mogą się o tym przekonać Anna i Robert, którzy tworzą dobrze sytuowane, znudzone sobą małżeństwo. W ich życiu pojawia się bowiem przedstawiciel handlowy firmy CzaryMary Sp. z o.o. i oferuje pakiet życzeń do natychmiastowego spełnienia. Mottem tej sztuki Rubi Birden mogłaby być przestroga "Uważaj, o czym marzysz, bo może ci się to spełnić".