Tytuł oryginalny
Barabbas
Ostatni dramat pióra Lagerkvista, Barabasz (Barabbas), ukazał się trzy lata po opublikowaniu powieści o tym samym tytule.
Miedzy Jezusem Chrystusem a zbrodniarzem Barabaszem istnieje szczególny związek i nie można sprowadzić go jedynie do faktu, że Bóg umarł, a zbrodniarz przeżył. Zbawiciel umarł za winowajcę, ponieważ obiecywał w swoich naukach umrzeć za grzeszników. Dla Barabasza Chrystus jest osobliwym Człowiekiem, który umarł zamiast niego, a on nie może zrozumieć, że również za niego, choć to jest przecież podstawowe przykazanie miłości. Niezwykłość wydarzenia, któremu Barabasz zawdzięcza życie, zaczyna go fascynować. On, Barabasz, widział tego Człowieka, dokładnie widział jasność wokół niego w momencie prowadzenia go na śmierć i ciemność w momencie śmierci. Przypadki z życia Barabasza podporządkowane są próbom szukania wyjaśnień pewnych tajemnic, spraw, których on nie rozumie, a z którymi jako zbrodniarz się zetknął. Ukryty przy grobie Chrystusa oczekuje na chwilę zmartwychwstania, którą jednak przeoczył, tymczasem kobieta, z którą był kiedyś związany, widzi je. Barabasz poszukuje kontaktu z uczniami i wyznawcami Chrystusa, ponieważ chce uwierzyć, że ten niezwykły Człowiek był Bogiem.
Dramat Barabasza to dramat braku łaski wiary; polega na tym, że nie jest w stanie uwierzyć mimo wielu dowodów, przecież spotyka Łazarza wskrzeszonego przez Chrystusa, rozmawia z nim, spotyka też wielu, którzy wierzą w Chrystusa, jak Piotr, Zajęcza Warga, Sahak.
Dramat daje świetne możliwości reżyserskie, scenograficzne, muzyczne, czego przykładem jest Barabasz w reżyserii Andrzeja Dziuka w Teatrze Witkacego, nagrodzony Grand Prix na Festiwalu Literatury dawnej - 2008.