język polskijęzyk angielski

9

Ne me kite pa

Gatunek sztuki
Tragikomedia
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn
Szczegóły
Tragikomedia metafizyczna
Szczegóły obsady
można zredukować obsadę do 5K, 5M

Trzy pary – w tym jedna lesbijska – biorą ślub, rozwodzą się i szukają... niektóre na powrót siebie wzajemnie, inne swojego własnego głosu i tożsamości – tym razem już osobno. W swoim pełnym rozmachu debiucie dramaturgicznym Paulina Ilska z lekkością żongluje stylami i konwencjami, przechodząc płynnie od teatru absurdu, przez psychologiczny realizm, do romantyzmu czy baśniowości rodem ze Snu nocy letniej. A wszystko to, by z uważnością, czułością i sporą dawką humoru przyjrzeć się międzyludzkim związkom i naszym niezdarnym wysiłkom w poszukiwaniu szczęścia w miłości.

W scenach przedstawiających rozprawy rozwodowe przed Wysokim Sądem małżeńskie niesnaski zostają wyolbrzymione do poziomu groteski i absurdu, co znajduje swoje odzwierciedlenie w barokowym – a jednocześnie pełnym kolokwializmów – języku. Jednak przedstawione w krzywym zwierciadle sądowe batalie tylko pozornie służą ujawnieniu małostkowości sporów między małżonkami – na co wskazuje obecność komentującego wydarzenia Papieru, który przecież „wszystko przyjmie”. Gdzieś między kłótnią o to, kto dostanie lodziarnię, a kto fabrykę lnu, zawsze kryje się w końcu niezaspokojona potrzeba miłości. Najlepiej widać to w realistycznej scenie mediacji między Renatą i Adelą, w której konflikt o przeprowadzkę za granicę nie tyle wskazuje na dystans dzielący partnerki, ile na wzajemną potrzebę bliskości.

Inaczej jest w skonstruowanej na wzór dramatu romantycznego czy Wesela scenie, w której weselnych gości nawiedzają duchy przeszłości, zmuszając do konfrontacji z niewygodnymi emocjami. Dawne pragnienia, ideały i żale nie dają się już zmienić i zaspokoić, wskazując pośrednio na konieczność dbania o to, co jeszcze nie stało się jedynie wspomnieniem. Dlatego po wybuchowej eskalacji wszystkich związkowych konfliktów w dalszej części utworu i finalizacji rozwodów następuje epilog, w którym w baśniowym lesie dawni zakochani szukają desperacko swoich partnerów, śpiewając tytułową piosenkę Jacques’a Brela – Nie opuszczaj mnie. I choć nie wiemy, czy dane im będzie się odnaleźć – z perspektywy Wielkiej Bogini układającej postaci do snu nic się nigdy nie zmienia: wszyscy potrzebujemy miłości i nie chcemy zostać opuszczeni.

Alma

Tytuł oryginalny
Alma
Tłumacz
Szalsza, Piotr
Gatunek sztuki
Dramat
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn
Prapremiera
1996, Sanatorium Purkersdorf pod Wiedniem, reż. Klaus Bachler adla Wiener Festwochen

Alma Mahler, postać sama w sobie fascynująca, była muzą, kochanką i żoną rozlicznych wielkich osobowości świata kultury i sztuki, wśród których znaleźli się Mahler, Gropius, Kokoschka, Klimt, Freud i inni. Joshua Sobol poświęca jej sztukę, którą nazywa polidramą. Nie ma w niej fabuły linearnej i nie jest to zwykły teatr, ale widowisko interaktywne, wielowątkowe, w którym widz, stając się uczestnikiem akcji, sam wybiera jeden z proponowanych wątków, za którym będzie konsekwentnie podążał lub, jeśli taka jego wola, może w dowolnej chwili przechodzić z wątku do wątku. Bo, według Sobola, prawdy nie ujawnia historia jako całość, prawda kryje się w epizodach. Spektakl – grany często w miejscach związanych historycznie z osobą Almy Mahler – rozgrywa się równolegle w kilku lokalizacjach, najczęściej kilku piętrach tego samego budynku. Widz wchodzi niejako w rolę gościa zaproszonego przez Almę do jej intymnej przestrzeni; to znaczy przez jedną z wielu Alm, bowiem, zależnie od tego, którym tropem podążymy za bohaterką, będziemy uczestniczyć w jednym z kilku „dostępnych” etapów jej osobistego życia. Sztuka składa się z ponad 40 pojedynczych epizodów – od Wiednia przełomu wieków po Amerykę lat sześćdziesiątych – a jej ramę stanowią 120. urodziny Almy, na których pojawiają się wszyscy jej partnerzy. Prapremiera sztuki odbyła się w roku 1996 w Sanatorium Purkersdorf pod Wiedniem. W roku 1999 Paulus Manker zrealizował na podstawie Almy Mahler cieszący się powodzeniem trzyodcinkowy film telewizyjny. W 2017 roku sztuka została ponownie wystawiona w Wiener Neustadt, gdzie 25 sierpnia 2018 roku obchodzono 500. przedstawienie – co dobitnie dowodzi popularności tego dramatu. W 2023 roku spektakl był gościnnie pokazywany w Südbahnhotel am Semmering.

 

Z wiki

Dramat opisuje życie muzy artystów Almy Mahler-Werfel w wielu równoległych scenach. Pierwsza część opowiada historię Almy z Gustavem Mahlerem, jej małżeństwa i separacji z Gustavem Klimtem, reżyserem Burgtheater Maxem Burckhardem i jej nauczycielem gry na fortepianie Alexandrem Zemlinskym. Po ośmiu latach małżeństwa Alma poznaje młodego architekta Waltera Gropiusa i zakochuje się w nim. Drugi wątek opowiada historię Gropiusa, jego spotkania z Franzem Werfelem, noc miłości z Almą i konfrontację z Mahlerem. Oglądamy zdesperowanego Mahlera szukającego ukojenia w analizie Zygmunta Freuda, a równolegle spotkanie Franza Werfela z córką Almy, Anną Mahler, podróż do Palestyny w 1925 roku, światowy sukces jako powieściopisarza i emigrację do USA. Pod koniec pierwszej części uczestniczymy w kondukcie pogrzebowym podczas pochówku Gustava Mahlera. Publiczność otrzyma zaproszenie na stypę.

W drugiej części pojawia się Oskar Kokoschka, z którym Almę łączył ekstatyczny romans. Kokoschka musi iść na wojnę i zostaje ciężko ranny. W tym samym czasie Franz Werfel dowiaduje się we Włoszech, że jego książki są zakazane w nazistowskich Niemczech, emigruje z Almą do Santa Barbara w Kalifornii i tam umiera w 1945 roku. Kokoschka ma naturalnej wielkości lalkę wykonaną przez Almę. Zaprasza wszystkich na orgiastyczny bal maskowy, podczas którego lalka zostaje ścięta.

Z biegiem lat sztuka została rozszerzona o nowe sceny i postacie. Na przykład dodano córkę Almy Manon Gropius, ostatniego kochanka Almy, księdza Johannesa Hollnsteinera, ojca Almy Emila Jakoba Schindlera, twórczynię lalek Hermine Moos, biologa Paula Kammerera, portugalskiego konsula generalnego Aristidesa de Sousę Mendesa i założyciela Żydowskiego Bractwa Robotników Arabskich, Arona Cohena.

Historia występów

Interaktywna sztuka, nazwana przez autora polidramą, została zainscenizowana w 1996 roku przez dyrektora artystycznego Klausa Bachlera dla Wiener Festwochen i miała premierę w dawnym sanatorium Purkersdorf w reżyserii Paulusa Mankera. Sanatorium pod Wiedniem to budynek zaprojektowany przez Josefa Hoffmanna, przyjaciela ojczyma Almy Mahler, Carla Molla i architekta willi Almy Mahler na Hohe Warte.

W latach 1996-2011 atmosfera budynku i możliwość interaktywnego udziału publiczności w teatralnej inscenizacji życia Almy Mahler-Werfel przyniosły realizatorom ponad 400 wyprzedanych przedstawień. Sztuka stała się kultowa; W 1999 roku została również zekranizowana jako film.

Alma jest określana przez autora jako teatralna podróż z wieloma przystankami, postaciami i równoległymi wątkami. Widz podróżuje w czasie i przestrzeni i może zdecydować, którą osobę i perspektywę chce śledzić. Rezygnuje z roli konwencjonalno-biernej, pozostając jednak konsumentem, zwłaszcza że udział w spektaklu obejmuje uroczystą kolację. Zaleca się odwiedzenie sztuki co najmniej trzy razy, ale rekord wynosi obecnie 73 wizyty entuzjastycznego widza.

PRASA

  • "Alma to coś więcej niż spektakl teatralny, to fascynująca teatralna przygoda, interaktywne dzieło sztuki, dowcipne, zmysłowe i pełne pasji". (Süddeutsche Zeitung)

  • "Zupełnie niezwykłe, urzekające widowisko". (Kurier)

  • "Festiwalowa produkcja Mankera ma magiczną gęstość i nie nudzi się ani przez sekundę. Cudownie dzikie i wulgarne, namiętne, kolorowe i wielowarstwowe". (Salzburger Nachrichten)

  • "Wydarzenie teatralne i towarzyskie, które powinno na stałe zagościć w naszym mieście i nie powinno go zabraknąć w żadnej ofercie wizyty w Wiedniu. Świetny pomysł i realizacja". (Nowy Świat Ilustrowany)

  • "Doświadczenie trzygodzinnego happeningu przewyższa większość konwencjonalnych doznań teatralnych. Niespodziewany sukces minionych festiwalowych tygodni". (Motyle)

  • "Rzadko kiedy wieczór w teatrze jest tak zabawny, pouczający i satysfakcjonujący. Idźcie, przeżyjcie to!" (Wiener Zeitung)

  • "Rozbudowany i precyzyjny spektakl, po prostu przejmujący". (Kronenzeitung)

Skąd się biorą króliki?

Gatunek sztuki
Dla dzieci
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn
Szczegóły
sztuka dla dzieci od lat 5, istnieje w dwóch wersjach, skróconej i bardziej rozbudowanej z piosenkami
Miejsce akcji
królicza nora, łąka, zagon kapusty, okolice mrowiska, zagajnik, biblioteka

Króliczek Jacuś jako jedyny na łące nie ma rodzeństwa. Marzy więc o braciszku, z którym mógłby spędzać wspólnie czas na zabawie. Jego rodzina, jak się okazuje, wśród królików jest dość niekonwencjonalna: „mąż pantofel i jedno młode”! Jak twierdzi wujek Wacek, to kwestia edukacji Mamy Jacusia – Agnes – która według niego robi wszystko jak króliki z doliny, gdzie w dzieciństwie kicała do szkoły. A przecież tak jak wszyscy inni pochodzi „z normalnej norki, pełnej królików”! Jacuś, zaintrygowany licznym rodzeństwem przyjaciół, stara się dociec, skąd się biorą króliki. Zaskoczony tym pytaniem Tata na odczepnego twierdzi, że króliki biorą się z kapelusza, rówieśnicy, że znajduje się je w kapuście, starsze króliczki wyśmiewają jego niedojrzałość i niewiedzę, zaś Mrówka, Mucha i Motyl wiedzą tylko, skąd się biorą owady. Ryzykowne spotkanie z Wężem również nie ujawnia przed ciekawskim króliczkiem prawdy. Nurtujące Jacusia zagadnienie zaprowadzi go w końcu w miejsce najbardziej odpowiednie do poszukiwania nowej wiedzy, czyli do biblioteki. Mały króliczek okaże się jej najmłodszym i najbardziej ciekawskim czytelnikiem! Czy w opasłych księgach znajdzie odpowiedź? A może w końcu porozmawia z nim Mama i Tata? Bo kto, jeśli nie rodzice, powinien odsłonić przed nieświadomym dzieckiem tajemnicę tego, skąd się biorą króliki

Lekka i zabawna w formie historia (sztuka istnieje w dwóch wersjach, z piosenkami i bez), zachęca młodych widzów i widzki do zadawania swoim rodzicom istotnych pytań. Jako że sztuka nie wyczerpuje tematu tajemnicy rozmnażania, w ten sposób daje również pretekst wszystkim (nie tylko króliczym) mamom i tatom, by porozmawiać z dziećmi na ten ważny, lecz bardzo często wciąż trudny dla opiekunów temat. 

Pan Lampa

Gatunek sztuki
Dla dzieci
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn
Szczegóły
III nagroda w 27. Konkursie na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanym przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w 2016 roku
Szczegóły obsady
obsadę można lekko modyfikować
Prapremiera polska
Teatr Polskiego Radia, reż. Dobrosława Bałazy, październik 2017 (część I)

Pan Lampa to niezły ekscentryk! Głowa tego sympatycznego staruszka rozbłyska jasnym światłem - stąd jego imię. Ów przemiły pan, razem z jego nieodłączną futrzastą towarzyszką Piesą, zamieszkuje tajemnicze Domczysko, miejsce otwarte dla wszystkich gości. Są wśród nich pchle siostry posilające się smutkami, rozmiłowana w straszeniu Pani Straszyńska, Pan Dosłowny, który wszystkie frazeologizmy odczytuje bardzo serio, rozgniewany Wścieklak czy Babcia Drapcia, która wdrapuje się na wszystkie niedostępne miejsca, by móc prowadzić misję obserwacyjną. Ta banda sympatycznych, najprzeróżniejszych postaci potrafi się zjednoczyć w obliczu kryzysu: wspólnie pomagają Piesi, która połknęła kawałek dnia. Bohaterowie decydują się z Piesą podzielić okruchami swoich dni. Wszystkie przeciwności można pokonać, jeśli tylko poprosimy o pomoc naszych przyjaciół.

Autorka tworzy cykl scen, które, zgodnie z jej zaleceniem, można dowolnie składać jak wielobarwne puzzle. W tym świecie ograniczać może tylko wyobraźnia - a jak wiemy, jest wielogłowym smokiem, którego nie sposób okiełznać! Ale Malina Prześluga delikatnie wprowadza najmłodszego widza również w trudny temat - temat śmierci, odchodzenia. W przepięknej scenie Pana Lampę odwiedza niepozorna Ciemność:

"PAN LAMPA Zgasnę?
CIEMNOŚĆ Boi się pan?
PAN LAMPA Nie.
CIEMNOŚĆ To dobrze. Nie trzeba się bać. Ciemność i światło to dwie strony tego samego życia. Gonią się, jak Słońce goni Księżyc. Ale, inaczej niż one, w końcu się spotykają".

Pan Lampa to, jak pisze autorka, "sztuka dla małych dzieci i dużych dorosłych". Każdy poczuje się w Domczysku jak w przytulnym domku.

Tak to już jest

Autor
Tytuł oryginalny
Stuff Happens
Tłumacz
Rozhin, Klaudyna
Gatunek sztuki
Dramat
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn
Szczegóły obsady
w sztuce występuje 51 męskich postaci
Prapremiera
National Theatre w Londynie, scena Olivier, 1 września 2004; spektakl reżyserował Nicholas Hunter, autorem scenografii był Christopher Oram, przedstawienie zostało przyjęte entuzjastycznie zarówno przez publiczność, jak i przez krytyków

Sztuka Davida Hare'a jest skrojona niczym dobry kryminał. Śledzi początki wojny w Iraku. Siłą napędową dramatu są kolejno pojawiające się w nim postaci i wątki rodzącego się konfliktu. I tak autor prowadzi nas coraz to głębiej: od polityka do polityka, od rozmowy do rozmowy, od jednej rezolucji do drugiej – aż do samego jądra ciemności. Hare wnikliwie analizuje amerykańskie ciało polityczne. W swej sztuce łączy elementy teatru politycznego, satyrycznego, teatru dokumentu i fikcji. Zamieszcza w niej oryginalne teksty przemówień i wystąpień publicznych, choć zastrzega, że rozmowy gabinetowe pochodzą z wyobraźni.

Hare ukazuje przede wszystkim hipokryzję Ameryki i jej apodyktyczną postawę wobec świata. Obnaża chwiejną dialektykę, dzięki której decyzja o wypowiedzeniu wojny Irakowi została podjęta nie tylko przez USA, ale i przez europejskie kraje koalicji. Wskazuje na cynizm rządzących, szczególnie George'a Busha, którego przedstawia jako zręcznego manipulatora grającego rolę swojskiego pseudo-Teksańczyka. Wnikliwie analizując postaci, wprowadza również na scenę konflikt o zabarwieniu tragicznym. To konflikt pomiędzy prezydentem Bushem a jego sekretarzem stanu – Colinem Powellem. Powell – niegdyś czynny wojskowy – widzi niedorzeczność inwazji na Irak, mimo to finalnie kapituluje, podpisując się pod paktem o agresji na państwo irackie.

Chociaż autor unika w sztuce antywojennej stronniczości, ukazuje jednocześnie, jak niedorzeczne i balansujące niekiedy na granicy fantastyki były argumenty stojące za wojną. Po raz pierwszy Bush wprowadza bowiem nieznany dotąd w prawie międzynarodowym koncept: doktrynę ataku wyprzedzającego (znaną później również jako Doktryna Busha). Wojna potraktowana zostanie jako rodzaj modelu demonstracyjnego. I tak hegemonia USA i makiaweliczne rządy prezydenta prowadzą do katastrofalnego bałaganu, niosąc za sobą tysiące niepotrzebnych śmierci. Bałaganu, który najlepiej podsumowują słowa wiceministra obrony, Paula Wolfowitza, pytanego o iracką broń masowej zagłady: „Nie potrafię zdefiniować, ale jak zobaczę, to rozpoznam.”

 

Fame

Tytuł oryginalny
Fame
Tłumacz
Rozhin, Klaudyna
Gatunek sztuki
Sztuka muzyczna
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn
Szczegóły
cóż... słynny musical, doskonale wszystkim znany
Szczegóły obsady
+ studenci + zespół wokalny + zespół muzyczny
Prapremiera
październik 1997, Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego w Radomiu

Akcja toczy się w Nowym Jorku na Broadwayu w Szkole Sztuk Artystycznych, znanej na całym świecie jako „Szkoła Gwiazd". Opowiada o grupie studentów i nauczycieli z lat 1980-1984. Przedstawia niepokoje, nadzieje i ambicje utalentowanych, lecz nieukształtowanych artystycznie młodych ludzi. Dowiadujemy się o czyhających na nich pokusach, ale i konieczności dyscypliny, niezbędnej dla wykonywania zawodu aktorów, tancerzy i muzyków. Obserwujemy, jak przez cztery lata intensywnych studiów przeżywają; radości, miłości, zmagają się z wymaganiami szkoły, by stać się wreszcie w pełni ukształtowanymi artystami i dojrzałymi ludźmi. Wiele piosenek z tego musicalu stało się znanymi przebojami. Wystawiany m.in.: w Miami, Nowym Jorku, Londynie, Budapeszcie, Sztokholmie, Zurychu i Wiedniu.

Pierwszy człowiek świata

Gatunek sztuki
Dla dzieci
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn

Na początku była szarość... Z tej szarości wyłoniła się Pramysz i Prasłoń, który wyobrażał sobie, że jest skałą. Z ich związku narodził się Praktoś, który wyrusza w świat, by go lepiej poznać. Podczas swojej wędrówki Praktoś odkrywa, że jego ciało skrywa w sobie zupełnie inne kolory poza szarym: że pot jest żółty, a krew czerwona. Jako samorzutny władca świata rozkazuje mu najpierw być żółtym, a następnie – czerwonym. Jak każdy tyran, skazuje na śmierć tych, którzy nie chcą się podporządkować jego rozkazom. Co się jednak stanie, gdy buntownikami okażą się jego rodzice? I czy pojawienie się płaczącej Prapanny zmieni nastawienie Praktosia? Pierwszy człowiek świata to zupełnie nowy mit o początku świata i pojawieniu się kolorów.

Pacan

Gatunek sztuki
Dla dzieci
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn
Prapremiera
24.11.2012 we Wrocławskim Teatrze Lalek, reż. Jakub Krofta

Właściciel sympatycznego kundelka o imieniu Pacan pewnego dnia znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Pies bardzo się o niego martwi i postanawia wyruszyć na poszukiwania. Jest jednak wypieszczonym kanapowcem i nie umie sobie poradzić na ulicy zimą. Szybko trafia do schroniska, gdzie poznaje smutne losy współtowarzyszy niedoli. Pacan początkowo jest bardzo nieszczęśliwy i przerażony, stopniowo jednak uczy się radzić sobie w tej trudnej sytuacji, zaprzyjaźnia się, a nawet... znajduje miłość. Co się stanie, jeśli właściciel Pacana wreszcie się odnajdzie i zechce odebrać swojego przyjaciela ze schroniska?

Pacan to niezwykle ciepła opowieść o tym, że nawet w najbardziej smutnych, samotnych i pozbawionych nadziei miejscach może zrodzić się prawdziwa miłość.

Don Juan albo miłość do geometrii

Autor
Tytuł oryginalny
Don Juan oder Die Liebe zur Geometrie
Tłumacz
Turczyn, Ryszard
Gatunek sztuki
Dramat
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn

Oto Don Juan Tenorio: intelektualista, ofiara swego uroku i wdzięku, żaden tam typ podrywacza czy uwodziciela. Jego zbliżenia z kobietami to raczej dzieło przypadku, rezultat przekory, a może ciekawości. Zamiast być zdobywcą kobiet, Don Juan sam jest zdobywany, trochę wbrew swojej woli. Od płci przeciwnej stroni, jej przedstawicielki bywają krótkimi epizodami w jego życiu. Zamiast wdawać się w damsko-męskie przygody, woli poświęcić się geometrii symbolizującej ład i porządek, wartości stałe, odwieczne, niezmienne, niepodlegające zniszczeniu bądź zwątpieniu, stanowiące azyl, cel ucieczki z opresji fałszów, złudzeń zmysłów, gier wyobraźni czy maskarady, raj utracony racjonalisty. Nawet z uprowadzenia do piekła nic nie zostaje: to tylko inscenizacja teatralna, przygotowana dla mas przez samego Don Juana, pragnącego uwolnić się od swojego mitu. Jednak piekło się o niego upomina. Nie to z ogniem i siarką, ale życie rodzinne na zamku bez perspektyw na lepsze jutro, gdzie nasz bohater pozostaje w charakterze więźnia i pantoflarza z niekochaną Mirandą, niegdyś nierządnicą, dzisiaj bogatą owdowiałą księżną, spodziewającą się jego dziecka. Przed uwikłaniem w obowiązki najwyraźniej nie ma ucieczki, a przed prawami natury można jedynie skapitulować...

Sztuka ukazała się w II tomie Dramatów zebranych Maxa Frischa, ADiT, Warszawa 2016.

 

Plastelina

Tłumacz
Czech, Jerzy
Gatunek sztuki
Dramat
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn
Prapremiera polska
Teatr Polski w Bydgoszczy, 2005

Bohater sztuki, Maks, jest sierotą, mieszka z babcią. Jest wrażliwy, ma zamiłowania artystyczne - lepi formy z plasteliny i odlewa rzeźby z ołowiu. Wkracza właśnie w dorosłość i tak jak rówieśników, najbardziej pociągają go wszelkie zakazane owoce. Nie byłoby to tragedią, a jednak wszystko, co robi Maks, nieuchronnie do niej prowadzi. W szkole przyjaźni się z nim tylko jeden z kolegów, Aleks; w trudnych chwilach jednak zawodzi. Kiedy obaj popadają w konflikt z nauczycielką, Aleks wypiera się przyjaźni z Maksem, w dodatku oczernia go. Matka Aleksa wskazuje Maksa jako tego, który sprowadza jej syna na złą drogę. Tak samo postrzegają Maksa nauczyciele i dyrektor, wyrzucając go ze szkoły.
Oszukiwany na każdym kroku i oskarżany o urojone winy chłopiec przestaje wierzyć ludziom, na gest życzliwości zareaguje agresją.
Tymczasem znowu odwiedza go Aleks i namawia, żeby razem z nim poszedł ze starszą od nich obu Nataszą "na chatę". Maks ulega mu, chociaż ma żal za zdradę. Natasza prowadzi ich do meliny dwóch oprychów, którzy właśnie wyszli z więzienia. Kryminaliści ogrywają chłopców w karty, a potem gwałcą. 
Choć sam był inicjatorem nieszczęsnej eskapady, Aleks swoim zwyczajem przypisuje całą winę Maksowi. Ten ostatni natomiast myśli o zemście na krzywdzicielach; w tym celu odlewa z ołowiu kastet.
Wkrótce potem umiera babcia. Zrozpaczony Maks wprowadza swój plan w życie. Odszukuje melinę i chce zatłuc oprychów, co kończy się katastrofą. Jeden z nich łamie mu rękę, po czym obaj, bojąc się dekonspiracji, wyrzucają go przez okno.
 
Sztukę młodego uralskiego dramaturga Wasilija Sigariewa można by uznać za przeniesioną o przeszło stulecie wrzód i rozegraną w realiach prowincji rosyjskiej replikę Przebudzenia wiosny Wedekinda. W istocie nie chodzi tu jedynie o "utratę niewinności" (tak początkowo miał się nazywać dramat) w sensie seksualnym, ale o utratę nadziei na odnalezienie swojego miejsca w świecie. Świat bowiem wyznaczył bohaterowi rolę "wyrzutka" i w dosłownym sensie pozbywa się go.
Przejmujący obraz postradzieckiej rzeczywistości, w której Maks jest tylko jednym z bardzo wielu bezapelacyjnie wykluczonych.