Aktor, reżyser, dramaturg. Wychowany w uzdrowiskowej miejscowości nad Weserą (wschodnia Westfalia); studia aktorskie odbył w Berlinie. Jako aktor pracował w wielu teatrach Niemiec (m.in. w Kampnagelfabrik czy Kunsthalle w Hamburgu). W 1987 roku wyjechał do Norwegii, gdzie był aktorem i reżyserem teatralnym w norweskiej telewizji NRK. Debiut dramaturgiczny Freda Apke miał miejsce w 1989 roku w Black Box Theater (Oslo). Była to sztuka Z powodu choroby zamknięte, która odniosła duży sukces. Tłumaczył z norweskiego i szwedzkiego, przede wszystkim Ibsena i Strinberga. Jest laureatem nagrody Północnej Westfalii (1987) za sztukę Szklane oczy. "Die Welt" uznała jego tragikomedię Winyl wystawioną przez berlińską grupę teatralną Kerkhoff za najcelniejszy portret generacji niemieckich trzydziestolatków u schyłku XX wieku. Sztuka znalazła się na afiszu wielu niemieckich teatrów. Od 1991 roku pracuje w Niemczech, goszcząc jako aktor i reżyser w takich teatrach jak Stadttheater Herford, Landestheater Detmold, Stadttheater Fürth, Deutsches Theater Berlin (Baracke), Theater am Ufer Berlin. Tam też reżyseruje między innymi Szekspira, Goethego, Nestroya, Ibsena, Strindberga, Mastrosimone’a, Enquista oraz sztuki własnego autorstwa. W 1998 roku rozpoczął współpracę z producentami filmowymi, przede wszystkim niemieckimi.
W roku 2000 Fred Apke otrzymał nagrodę aktorską za współczesną rolę komediową na festiwalu Bawarskie Dni Teatralne. Rok 2003 przyniósł natomiast nominację do prestiżowej nagrody za najlepszy scenariusz filmowy sezonu.
Jego sztuki wystawiane były dotychczas w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Norwegii, na Ukrainie.
Apke jest bardzo aktywny w polskim środowisku teatralnym. W Bałtyckim Teatrze Dramatycznym Fred Apke zrealizował własną adaptację Fausta Goethego z Martą Klubowicz w roli Mefistofelesa. W warszawskim Teatrze Na Woli wyreżyserował swoją komedię Kura na plecach z udziałem Marty Klubowicz, Artura Barcisia i Mirosława Zbrojewicza (2004), a następnie w Teatrze Rozrywki w Chorzowie Odjazd z songami skomponowanymi przez Renatę Przemyk (2005). W 2007 napisał i wyreżyserował sztukę Pan baron przychodzi boso i płaci guzikiem (przedstawienie impresaryjne). Na podstawie Kury na plecach Eugeniusz Korin w Teatrze Bajka w Warszawie wyreżyserował przedstawienie Ucho van Gogha z Michałem Żebrowskim, Jolantą Fraszyńską i Piotrem Machalicą.
W 2006 roku zagrał główną rolę w napisanej przez siebie tragifarsie Zimny prysznic (Komödie Kassel), którą wyreżyserował w Teatrze Komedia w Warszawie w koprodukcji z Teatrem Powszechnym w Radomiu (2008). Jego komedia Letnisko zdobyła trzecią nagrodę w drugiej edycji konkursu Komediopisanie w roku 2010. Premierę w czerwcu 2011 w Teatrze Powszechnym w Łodzi wyreżyserował Bartosz Zaczykiewicz. Sztuka Adonis ma gościa otrzymała główną nagrodę w konkursie zorganizowanym przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu (2009). Została przetłumaczona na angielski, czeski, bułgarski oraz na etnolekt śląski. Prapremierę tej sztuki (21.01.2010) wyreżyserował w Teatrze Rozrywki w Chorzowie. 01.06.2011 premiera tej sztuki w reżyserii Jakuba Szydłowskiego odbyła się w Teatrze Roma w Warszawie. W Teatrze Druga Strefa wyreżyserował autorski monodram Dziękuję Tatusiu z Sylwestrem Biragą w roli głównej.
Apke jest również autorem libretta i reżyserem granej w Operze Krakowskiej, dziejącej się w czasach renesansu opery Teresica una pasion.
Przez wiele lat prowadził międzynarodowe warsztaty dla scenarzystów i reżyserów organizowane przez Europejski Instytut Filmowy. Stale współpracuje z Polskim Radiem. Jest autorem scenariuszy i reżyserem wielu słuchowisk. Współpracował z Juliuszem Machulskim przy produkcji filmu Ambassada (coaching aktorski, współpraca przy dialogach) oraz zagrał rolę Konsula. Wystąpił też w polskich filmach i serialach, m.in. w Kamieniach na szaniec, W ukryciu, Ojcu Mateuszu, Biurze kryminalnym, Na krawędzi, Na Wspólnej, Diagnozie.
Twórczość Freda Apke obejmuje głównie trzy nurty: komedie i tragifarsy, oscylujące czasem ku grotesce, sztuki surrealistyczno-poetyckie oraz przedstawienia dla dzieci. Jako reżysera interesuje go głównie klasyka, a zwłaszcza poszukiwanie aktualności w klasycznych dziełach Goethego, Ibsena czy Szekspira. Takie właśnie – pokazane we współczesnym klimacie, rozgrywające się w dzisiejszych realiach – są jego inscenizacje Fausta, Nory, Mizantropa i Króla Jana.