"W kuchni tajsko-chińsko-wietnamskiej restauracji Złoty Smok: jest ciasno, bardzo ciasno, trudno się nawet ruszyć, a mimo to azjatyccy kucharze pracują tutaj w piątkę"
Kondensacja najlepszych cech dramatopisarstwa Rolanda Schimmelpfenniga. Tutaj, w malutkiej kuchni ze skwierczącymi kuchenkami gazowymi w tle, młodemu, podporządkowanemu innymi Chińczykowi, który nigdy nie mówi we własnym imieniu, nie posiadającemu zezwolenia na pobyt usunięto bolący siekacz przy pomocy obcęgów. Zębowi temu udało się z pomocą zupy tajskiej, w której przypadkowo wylądował, trafić do ust stewardessy, stałej klientki baru, oferującego mieszkańcom okolicy azjatyckie potrawy także na wynos. Odnaleziony w zupie ząb przemierzy długą drogę, zanim wyląduje w dłoni kobiety na moście. Chińczyk wykrwawia się po operacji, więc zawija się go w duży dywan z wizerunkiem smoka i wrzuca do rzeki. W ten sposób powróci wreszcie do domu, do Chin, niestety jako zmarły i niestety bez siostry, której odnalezienie było zasadniczym celem jego podróży.
W tekście roi się od zapachów, smaków i nazw dziesiątków azjatyckich potraw. Schimmelpfennig bawi się kiczem i mnoży sprzeczne analogie. Jest tutaj odrobina perwersji (kobieta ssie zakrwawiony i nadpsuty ząb azjatyckiego kucharza), a także refleksja o codzienności Zachodu, w którą wtopili się nielegalni emigranci bez ubezpieczenia i szans na elementarną opiekę zdrowotną. Uwaga: mężczyźni powinni tu grać role kobiet, kobiety mężczyzn, młodzi starych, a starzy młodych.
Sztuka uznana została przez „Theater Heute“ za sztukę 2010 roku, w Polsce drukowana przez miesięcznik „Dialog” (9/2010)
prapremiera światowa: Burgtheater Wiedeń (Akademietheater), reż. Roland Schimmelpfennig