Zasada Meesego to 10 napisanych z furią scen, pełnych zaskakujących asocjacji i odwołań do fenomenów popkultury. Ostra kpina z instytucji kulturalnych, środków masowego przekazu, autorytetów i obowiązujących hierarchii prowadzi czasem do nieoczekiwanych odkryć. O. Kluck igra też z oczekiwaniami publiczności. Figury są nieostre, wyłaniają się nagle z tekstu, aby za chwilę zniknąć - trudno powiedzieć, ile ich jest. Mniej ważne są tu konkretne osoby niż ogólny obraz pokolenia dzisiejszych trzydziesto(paro)latków. Ta grupa młodych ludzi wychowana na prywatnej telewizji jest dobrze wykształcona, ale spogląda w twarz bezrobociu i choć korzysta jeszcze z dóbr świata konsumpcji, utrzymuje się głównie ze źle płatnych prac dorywczych. Rozdarci między lękiem o przyszłość i ukojeniem, które znajdują w świecie seriali telewizyjnych, bohaterowie Klucka nie mają jeszcze swojego miejsca w życiu. Zmieniając wielokrotnie perspektywę widzenia, autor towarzyszy swoim rówieśnikom w poszukiwaniu odpowiedniej postawy wobec współczesnego świata.
„Nie wystarcza mi klasyczna forma dramatu. Chcę dać reżyserowi wolność, aby wyciągnął maksimum z tekstu, wypowiedzi, nastroju. Nastrój, uczucia są ważniejsze od didaskaliów."