W sztuce Gedeona niezwykle istotny jest aspekt metateatralny – akcja rozgrywa się w teatrze, a wykonawcy wcielają się w starsze wersje samych siebie. Ale teatr staje się również domem spokojnej starości, w którym aktorzy-weterani spędzają jesień życia. Nad seniorami pieczę sprawuje siostra Róża – pozornie dobroduszna, w istocie wampiryczna, gotowa żywić się energią pacjentów. Róża na różne sposoby odbiera swoim podopiecznym godność – infantylizuje ich, „upupia”, a na końcu gasi zapał brutalnie przypominając o rychłej śmierci.
Tymczasem seniorzy realizują się poprzez występy: grają na deskach sceny, wykonują pokazy magicznych sztuczek, a przede wszystkim tańczą i śpiewają. „Sztuka rozśpiewana” zaczyna się co prawda od fragmentów opery Wagnera, ale szybko przeradza się w koncert kultowych utworów muzyki popularnej, choćby Smells Like Teen Spirit, I Love Rock n’ Roll czy I Will Survive. Walka o godność i szczęście ma szansę jedynie dzięki sztuce; występy staruszków stanowią nie tylko akt afirmacji życia i próbę ewokowania czasów młodości, ale są też swoistym manifestem.
„Wiecznie młodzi” dokonują mordu na popadającej w coraz większy autorytaryzm siostrze Róży. W końcu wszyscy doświadczają symbolicznej śmierci, poprzedzonej kanonicznymi słowami Hamleta. Życie to tylko sen – czy śmierć jest zatem przebudzeniem? – zdaje się pytać autor. Wszak za chwilę aktorzy „ożyją”, by wcielić się w kolejną rolę.Wbrew pozorom Wiecznie młodzi nie są czułostkową sztuką o grupie pociesznych staruszków próbujących wskrzesić dawny żar. Autor nie szczędzi dosadnych opisów fizjologii czy nieprzyjemnych zachowań seniorów (choćby zdziecinnienia, swarliwości, lubieżności). Sztuka nasycona jest absurdalnym poczuciem humoru – ów absurd jednak sygnalizuje głębszą problematykę. Czy sztuka może być źródłem odkupienia, odrodzenia? Czy życie to tylko występ, w trakcie którego należy dać z siebie jak najwięcej? Poświęcenie sztuce równa się eskapizmowi czy odwadze? A może całe ludzkie życie jest tylko snem, chmurą iluzji? Gedeon prowadzi czytelnika od dansingu, przez pokaz prestidigitatorski, do koncertu rockowego i dyskoteki – pod barwną, rozśpiewaną fasadą kryje się wiele istotnych pytań egzystencjalnych.