Sztuka inspirowana książką Susan Forward pod tym samym tytułem.
Karolina, młoda kobieta, ma za sobą próbę samobójczą. To zdarzenie prowokuje jej rodziców, Ewę i Gordona, do przyjrzenia się sobie i rozeznaniu się we własnych emocjach. Okazuje się, że wszyscy mieli toksycznych rodziców, którzy nadal mają kontrolę nad życiem każdego z bohaterów. Z pomocą psychoterapeutki Susan krok po kroku próbują rozwikłać mechanizmy swoich zachowań, to, że w określonych sytuacjach reagują tak jak ich rodzice, chociaż bardzo by tego nie chcieli. Dzięki sztuce improwizacji są w stanie zweryfikować swoje dawne uczucia, które rzucają cień na teraźniejszość. Ewa, Gordon i Karolina zaczynają mieć świadomość swoich problemów i dają sobie prawo do krzyku, płaczu i radości, co powoli wyzwala ich z toksycznej przeszłości. Śledząc losy Ewy, Gordona, ich córki, a także terapeutów, poznajemy nie tylko ich uczucia, ale także ciekawe historie ich życia i różne modele rodzin, w jakich przyszło im funkcjonować.
Inka Dowlasz nie daje gotowej odpowiedzi, jak uwolnić się od powtarzania błędów rodziców, ale wskazuje kierunek poszukiwań. Warunkiem jest nie uciekanie od problemów, a rozmawianie ze sobą i zaprzestanie obwiniania siebie nawzajem. Sztuka miała swoją prapremierę w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie, na scenie pod Ratuszem, w 1993 roku.