Do tajemniczej fabryki na pustyni przyjeżdża nowy kontroler jakości – Dobek. Jest młody, naiwny i pozytywnie nastawiony, ale jedyny kolega z działu i jednocześnie współlokator – Hanran – wita go z otwartą wrogością. Fabryka jest ogrodzona drutem kolczastym, otoczona przez straże, a za płotem czają się groźne zwierzęta…
Dobek natychmiast wpada w spiralę intryg i rywalizacji o uwagę szefa, który uwielbia napuszczać na siebie pracowników. Panowie zawiązują chwilowe koalicje, dogryzają sobie, łapią się za słówka, a przede wszystkim bezpardonowo walczą o „miejsce w stadzie”. Każde potknięcie może bowiem oznaczać spadek w hierarchii, a to z kolei grozi wykluczeniem i samotnością.
Poniżej pasa to tekst z klimatem. Ocieka absurdalnym, czarnym humorem, a scenografia przywodzi na myśl dystopijne obrazy; znajdziemy tu echa Ionesco, Orwella i Kafki.
- „W ostatnich latach na polskich scenach wystawia się sporo rzeczy wielce nobliwych i słusznych. Jakoś tylko w krajowych teatrach mało samego teatru. A już jak na lekarstwo sięga się do arcydzieł teatru absurdu w wydaniu Witkacego i Mrożka, Becketta czy Ionesco. Jakby Teatr Absurdu nie pasował do świata, który w podskokach mknie w otchłań absurdu. Tymczasem André Ochodlo sięgnął po sztukę, której autor konfrontuje ludzkie absurdalne poczynania na ostrzu noża. Ochodlo nie zawahał się posunąć dalej. Sięgnął po brzytwę”
– Henryk Tronowicz, „Polska Dziennik Bałtycki”
- „Tekst Dressera pod płaszczykiem zasad korporacyjnych ukazuje oczywiście przede wszystkim zniewolenie, czy też - jak pada w tekście - więzienie, tyle że nie ciała, a duszy. Porusza kwestię współczesnego niewolnictwa, jakim jest wyzysk i całkowita dyspozycyjność, narzucona pracownikowi w zawodowej społeczności”
– Łukasz Rudziński, portal Trójmiasto.pl
- „Tekst Dressera jest niezwykle otwarty na interpretacje i odnajdywanie własnej wersji właściwie wszystkiego. Fabryka ogrodzona jest zasiekami, skromne, niczym obozowe wnętrza, labirynt bramek, mężczyźni ubrani raczej jako strażnicy niż audytorzy, czy też nasze wyobrażenie audytorów. Ta fabryka na końcu świata jest niczym zesłanie. Albo ucieczka. Poniżej pasa […] to jeden z dwóch dramatów Dressera, który doczekał się już adaptacji filmowej […] Dehumanizacja i samotność jako efekty monotonnej, bezrefleksyjnej pracy, to tylko jeden z tropów, pozornie oczywisty. Ale to raczej podłoże, baza do nadpisania ciekawszych i bardziej złożonych znaczeń”
– Piotr Wyszomirski, „Gazeta Świętojańska”