Mroczne perwersje codzienności Marco Antonio de la Parry to jedna z najczęściej granych na świecie sztuk iberoamerykańskich. Została przetłumaczona na kilkanaście języków, w tym na angielski, grecki, turecki, francuski, portugalski, niemiecki, szwedzki, włoski itd. Jeden z chilijskich zespołów jeździ z przedstawieniem w tym samym składzie nieprzerwanie od premiery w 1984 roku (sic), zgarniając kolejne nagrody!
Ten tekst jest jak cebula, ma mnóstwo warstw, można rozpatrywać jego sens na wielu poziomach, pełno w nim ukrytych znaczeń i aluzji (w tym do Chile czasów Pinocheta), które są zadziwiająco uniwersalne także w polskich warunkach. Całość przesycona jest humorem, często ocierającym się o absurd.
Na ławeczce przed żeńskim liceum spotykają się dwaj brodaci mężczyźni, mają ciemne okulary, płaszcze i obaj są... bez spodni. Ich twarze mogą wydawać się znajome. Zaraz, zaraz, czy to przypadkiem nie ojciec komunizmu i twórca psychoanalizy?
Obaj panowie wyglądają jak karykatura ekshibicjonisty, chcą pozbyć się siebie nawzajem, dogryzają sobie, żartują, próbują się zaprzyjaźnić, ukrywają się przed wspólnym wrogiem. Po co przyszli na tę ławeczkę? Jakie są ich prawdziwe intencje? Jak skończy się walka o ławkę?