Koniec Świata to gorzka komedia dotycząca rozczarowania dorosłością, która wpisuje się w nurt dramatu poetyckiego i nawiązuje do tradycji teatru absurdu, jednak osadzona jest w konkretnych realiach Katowic, Warszawy i Włoszczowej.
Jeden z głównych bohaterów, zwany Złotym Dzieckiem, jest muzykiem z wykształcenia i fizykiem z zamiłowania. Wspólnie ze swoją nauczycielką śpiewu, Złą Macochą, postanawiają zorganizować imprezę z okazji końca świata. Zależy im, żeby wszystko skończyć, bo tylko tak będzie można zacząć nowy rozdział. Są jeszcze Kato oraz Wawa, niekoniecznie sympatyczne personifikacje miast, a także bohater tytułowy, czyli Koniec Świata. Koniec Świata, choć ma skłonności destrukcyjne i nie radzi sobie w społeczeństwie, jest postacią, z którą łatwo można się zidentyfikować.
Otoczenie próbuje nas wmanewrować w pesymizm i wmówić, że wszystko się kończy i, co gorsza, również my jesteśmy skończeni, skoro nie podbiliśmy świata przed trzydziestką.