Bodaj największą zagadką wszech czasów jest szarawa, galaretowata masa ważąca niewiele ponad kilogram. Mózg zawiaduje całym organizmem. Mogłoby się wydawać, że mechanizm działania owego organu jest od dawna znany, ale do tej pory zdarzają się przypadki, które wprawiają neurologów w zdumienie. Mózg Alberta Einsteina stał się obiektem fascynacji wszystkich patologów na świecie. Ale i przypadek niejakiego Henry’ego, któremu w czasie zabiegu uszkodzono ośrodek pamięci krótkotrwałej, prowokuje do zadawania fundamentalnych pytań dotyczących ludzkiej tożsamości. Utwór brytyjskiego autora to neuronalna poezja, pełna nawiązań do nauk przyrodniczych, lecz wciąż stawiająca na pierwszym miejscu człowieka jako istotę społeczną.
Dramat Nicka Payne’a, w Polsce znanego z Konstelacji (które notabene również wykorzystywały background naukowy do opowiedzenia o relacjach międzyludzkich), rozgrywa się na kilku planach czasowych. Jedne historie są rozbudowane, inne zaledwie epizodyczne, pojawiające się jako anegdota w rozmowach bohaterów. Mózg, by zinterpretować postrzegane zjawisko, dąży do zintegrowania rozbitych elementów – podobnie czytelnik scala poszczególne strzępki opowieści, by znaleźć paralele i zbudować spójną historię. W Incognito istnieją dwa główne filary narracji. Patolog o nazwisku Harvey kradnie mózg zmarłego niedawno Einsteina i przechowuje go w słoiku, pragnąc odkryć źródło geniuszu. Fascynacji nie podziela córka profesora, która z pogardą wspomina, że „traktował rodzinę jak psa”. Kilkadziesiąt lat później neurobiolożka Martha odkrywa na nowo swoją tożsamość, zakochując się w młodszej od siebie kobiecie i odkrywając prawdę o swojej rodzinie – tropy wiodą do niejakiego Henry’ego, człowieka żyjącego w stanie wiecznej amnezji (czy amnezja oznacza wolność, zdjęcie brzemienia życiowych błędów? – pyta retorycznie jedna z bohaterek). Zamrożony w przeszłości Henry wciąż wierzy w to, że uda mu się spotkać z żoną – jednak Margaret nie żyje od wielu lat. Poszczególne historie łączą się w wielką opowieść o nieprzewidywalnej dynamice relacji międzyludzkich – a jednocześnie o przedziwnej powtarzalności pewnych schematów. I o poszukiwaniu czegoś, co można by nazwać „pierwiastkiem duszy”.