Sztuka psychologiczna
Sztuka Inki Dowlasz jest próbą rekonstrukcji sytuacji terapeutycznej, łącznie z użyciem specyficznego dla terapii języka. Ona - klientka przychodzi do gabinetu terapeutycznego, bo nie potrafi sobie poradzić z nagromadzonymi emocjami. Czuje się niespełniona życiowo, nikomu niepotrzebna i zagubiona. Od agresji przechodzi w stan lęku i na odwrót. Nie potrafi porozumieć się z mężem i dziećmi. Terapeuta stara się odwrócić jej uwagę od wszystkiego, co zostawiła za drzwiami gabinetu, i skoncentrować na własnym ciele. W głowie Moniki pojawiają się obrazy z dzieciństwa, dawno wyparte uczucia, myśli i skojarzenia. Odczuwa zapomniane zapachy, smaki i emocje. Ma zatrzymać w sobie tylko to, co jest dobre i to, co naprawdę należy do niej. Odchodząc od przykrych wspomnień, odrzucając powtarzane schematy, którymi obarczyło ją dzieciństwo, stopniowo odnajduje siebie i osiąga wewnętrzną harmonię. Znów może malować i zaczyna wierzyć w swoje obrazy. Zdobywa się na poważną rozmowę z mężem. To, czego nie potrafiła sobie wytłumaczyć, poczuła we własnym ciele, przeżyła raz jeszcze i zrozumiała mechanizmy, jakie dotychczas rządziły jej życiem. Zażyłość i zrozumienie między Moniką i Jerzym jest tak duże, że łamią oni zasadę terapii i zamieniają się rolami. Okazuje się, że pozytywnie nastawiony do ludzi Jerzy też ma swoje problemy. Potrzebuje pomocy bardziej niż Monika. Jest niespełnionym aktorem, którego rodzice nie rozumieli, wyśmiewając jego zaangażowanie w teatr. Pojawienie się na świecie dzieci ostatecznie zmusiło go do zrezygnowania z aktorstwa. Monika kończąc terapię odnajduje szczęście, radość i wolność.
W sztuce została wykorzystana metoda focusingu, której celem jest skontaktowanie nas z naszą wewnętrzną mądrością i uniezależnienie od zewnętrznych autorytetów lub własnych wewnętrznych systemów przekonań. Najważniejsze jest spotkanie z drugim człowiekiem, które może odmienić nasze dotychczasowe życie.