W koszmarach Hieronima Boscha pojawiają się wizje z jego obrazów - czy raczej stanowią inspirację do ich stworzenia. Owe "heretyckie" obrazy ściągają uwagę inkwizycji. To świetny materiał dla teatru formy, teatru lalkowego, dla wszystkich twórców z wyobraźnią plastyczną! Hieronymus stwarza także duże możliwości pracy z nowymi mediami.
„Pracownię nawiedzają gigantyczne lalki, widzimy animacje jego płócien. Grzmoty piorunów ustępują dziwacznej muzyce inspirowanej instrumentami z jego malarstwa. Falliczna zjawa olbrzymiego noża wbitego między dwoje uszu przeciera sobie drogę wśród innych kreatur, gwałtownie tnąc wszystko, co napotka; wszędzie unoszą się osobliwe kombinacje części ciała, przedmiotów i zwierząt (na przykład ludzkie głowy z kończynami gadów). Ściany zalewają groteskowe demony: szczury o ludzkich głowach, przerażające ptaki o ludzkich ciałach albo pnie drzew ubranych jak ludzie.”
Żywy plan jest równie dynamiczny. Akcja sztuki zaczyna się od przekomarzanek tytułowego bohatera i jego żony Aleyt Ale to tylko zapowiedź poważnych problemów pożycia z totalnym artystą, który wymaga troski i opieki egzystencjalnej, narażony na konflikty z władzą świecką i kościelną; inkwizycja depcze mu po piętach, a jego ducha trawi walka z własnymi demonami. Zmusza Aleyt do pozowania nago, co budzi w niej coraz większą odrazę i potrzebę emancypacji. Zdeterminowana zdradzi męża z jego uczniem, żeby z nim uciec do zakazanej sekty adamitów podczas szalejącej w mieście zarazy. Ostatecznie Bosch znajdzie łaskawego protektora w osobie swojego teścia, Goyartsa. Tymczasem demony coraz bardziej prześladują artystę, mimo jego modlitw i niezłomnej ufności w boską opatrzność... W malignie dokona ostatecznego wyznania wiary w sens sztuki i wolności twórczej. Celem sztuki jest prawda, a więc to służba Bogu.
Nic Ularu, mimo że dotyka ludzkiego Nieba i Piekła, nie stroni od momentami sprośnego humoru, dynamizując akcję. Autor prowadzi wyrafinowaną grę z ideami wczesnego renesansu. Hieronymus jest głosem w sprawie wolności sztuki, która musi pozostać niezależna wobec władzy. Ten przekaz wydaje się przestrogą również w dzisiejszych czasach.