Rose odwiedza starych znajomych – małżonków Hazel i Robina. Wizyta dawnej przyjaciółki przewróci ledwo co uporządkowany świat do góry nogami. Z początkowego small talku wyłania się niepokojące tło wydarzeń. Niedawno nastąpiła katastrofa nuklearna z powodu wybuchu elektrowni. Przez problemy z dostawą prądu bliscy tracą ze sobą kontakt. Ludzie porzucają swoje domy, by jak najszybciej uciec przed skażeniem. Promieniowanie powoli zabija wszystkie żywe organizmy. Zdesperowani młodzi ludzie próbują opanować sytuację, za którą odpowiedzialne jest pokolenie ich rodziców.
Każdy z trójki bohaterów przejawia inny stosunek do apokalipsy. Hazel rozpieszcza swoje ciało w zgubnej nadziei, że ścieżka wellness ocali ją od skutków choroby popromiennej. Każdego dnia Robin w tajemnicy przed żoną jedzie do dawnego gospodarstwa, żeby opłakiwać padające krowy i móc je pogrzebać. Ów humanitarny gest z perspektywy Rose, która planuje poświęcić własne życie dla ratowania innych – wydaje się mało znaczący.
W finale Rose, która po kilkudziesięciu latach milczenia próbuje wszelkimi sposobami wytworzyć aurę zaufania – odbudować przyjaźń, a nawet rozniecić dawny romans – ujawnia prawdziwy powód swojej wizyty. Kobieta kompletuje ekipę emerytowanych pracowników elektrowni, którzy mogliby zastąpić młodych ludzi zajmujących się porządkowaniem miejsca katastrofy. Napromieniowani starsi ludzie, których ciała i tak są poddane uwiądowi, mogliby w ten sposób ocalić młode pokolenie dorastające w czasach katastrofy. To akt poświęcenia – a nawet konieczności – na który nie każdy jest gotowy.
Kirkwood kreuje dystopijną wizję przyszłości, w której ludzkość musi odbudować cywilizację z okruchów. Silny lęk egzystencjalny wpisany jest w rytuały towarzyszące pielęgnowaniu ciał. Hazel stara się wyrugować śmierć ze swojej świadomości, a starość postrzega w kategoriach (kolejnej) katastrofy totalnej: „musimy bronić się przed śmiercią, szczególnie w naszym wieku, musimy powstrzymać falę”. W rozmowach bohaterów uwidacznia się lęk przed śmiercią i rozpadem, ale i pragnienie odnowy, co zostaje ukazane również w planie symbolicznym (legenda o zatopionym mieście odpowiada archetypowi wielkiego potopu).
W dowcipnych i pozornie beztroskich rozmowach postacie rozliczają się ze swoim życiem, które mogło potoczyć się zupełnie inaczej, również w sferze prywatnej. Rose, Hazel i Robin rozważają, co oznacza funkcjonowanie w rozpadającym się świecie dla tytułowych dzieciaków – zarówno własnych, jak i dla dzieci rozumianych szerzej – przez „dzieciaki” rozumie się tu przewrotnie wszystkich ludzi w wieku produkcyjnym, którzy muszą ponieść konsekwencje czynów swoich rodziców. Autorka kontrapunktuje ważkość tematu specyficznym, momentami ostrym poczuciem humoru, przez co odczarowuje postaci starszych ludzi, prezentowanych często jako osamotnionych melancholików.
Dzieciaki stawiają pytania: czy człowiek jest czymś więcej niż kawałkiem mięsa, czy egoistyczna troska o owo mięso oraz walka o – jakże złudny – święty spokój – pozwalają dostrzec świat w szerszej perspektywie? Dramat dotyka niewygodnej w dobie poprawności politycznej kwestii – czy w obliczu kryzysu pewne jednostki bądź nawet całe grupy społeczne stają się bardziej użyteczne od innych? Czy w tym przypadku podejście utylitarne jest nieetyczne?
Być może w niedalekiej przyszłości postawa egoistyczna czy hedonistyczna przestanie mieć rację bytu. Coraz częściej mówi się o nadchodzącej katastrofie klimatycznej. Ludzkość wciąż w ograniczonym zakresie korzysta z odnawialnych źródeł energii. Dlatego szczególnie teraz warto zwrócić uwagę na Dzieciaki.