Piąta rano. W pociągu spotyka się dwoje nieznajomych w średnim wieku. Zaczyna się od krzyżówki. Ona rozwiązuje je namiętnie, on rezygnuje w połowie, co ją drażni. Dlatego zaczyna z nim rozmowę, choć zwykle nie zagaduje obcych ludzi i nie chce być przez nich zagadywana. Ale jakoś tak wychodzi, że opowiadają sobie swoje historie. Ona, psychoterapeutka, wraca z lotniska, gdzie pożegnała syna. Jej jedynak na osiemnaste urodziny rozbił jej samochód, a potem postanowił rzucić szkołę i zaciągnąć się do marines. Bezskutecznie usiłowała go od tego odwieść. On wraca z nocnej zmiany na lotnisku. Przez dwadzieścia lat pracował w firmie ojca, ale się pokłócili. Teraz dorabia na lotnisku i chce się starać o posadę w dużej firmie, choć nie jest pewien, czy da radę. Ją drażni taka postawa i wygłasza pryncypialną przemowę o dojrzałym podejściu do życia. On pyta, czy synowi zaserwowała coś podobnego, zamiast zapewnić o swojej miłości. Brak odpowiedzi jest dla niego odpowiedzią na tyle jasną, że dzwoni do znajomych na lotnisku i wzywa do telefonu jej syna, a potem każe jej powiedzieć, że go kocha i zawsze będzie kochać. Ją ten gest drażni, ale jednocześnie jest poruszona jego empatią i w gruncie rzeczy wdzięczna. Okazuje się, że choć na pozór są ludźmi, których wszystko dzieli i którzy są dla siebie bardzo drażniący, mają jednak sporo wspólnego. On proponuje lunch w restauracji. Ona jest sceptyczna…
Niezwykle wzruszająca i trzymająca w napięciu opowieść o dwojgu ludzi, którzy już przestali się zastanawiać, czy jeszcze w ogóle mogą być w życiu szczęśliwi. I jak ich kolejne lata powinny właściwie wyglądać. Całkowicie różni, a jednak tęskniący za bliskością. I odwieczne pytanie: czy zaspokoją tę tęsknotę? Czy przezwyciężą dzielące ich różnice? Półtoragodzinna kwintesencja życia i romansu.