Człowiek, który nie umiał odejść

Przejmująca, poetycka spowiedź człowieka, który pragnął być nikim i stopniowo rezygnował z każdej dziedziny życia: najpierw z pracy, potem z rodziny, następnie z kraju. Stał się bezdomny, został sparaliżowany i zdany na współczucie i opiekę innych ludzi. Mimo postępującej utraty wciąż hołubił w sobie pustkę i pragnienie nicości; chęć, by świat dał mu święty spokój. Nie potrafił jednak zdobyć się na ostateczny krok. Ten rozpaczliwie dotkliwy monolog przypomina nieco studium bierności w Hamlecie: owo być albo nie być, które pozostaje wyłącznie w sferze teoretycznych rozważań. Jednak i nad jego ciałem ktoś powie „Dobranoc, mój książę”. Kto to będzie?

• Sztuka wydana w zbiorze Prawda i inne dramaty, maj 2017, ADiT.