Białofartuszność, czyli „dokumentalny sound-dramat w trzech częściach”, to czarna komedia opowiadająca o wypaczeniach systemu służby zdrowia, w którym jako leitmotiv powtarza się przewrotne, narcystyczne zawołanie medyków: „będziemy ożywiać”, a chór pacjentów, niczym antyczny chór w (bardzo) krzywym zwierciadle, komentuje na bieżąco rozwój coraz bardziej groteskowych sytuacji. Całość odwołuje się pośrednio do konwencji reality show – Dima, syn jednego z lekarzy, ciągle włóczy się po oddziałach z kamerą, nagrywając wszystkie absurdalne sytuacje. Do czasu, kiedy i on trafi pod skalpel…
Polifoniczny dramat Kycenko zasadza się na starciu racji lekarzy i pacjentów – przy czym każda z grup zdaje nie zauważać niczego z wyjątkiem własnych racji. „Bogowie” służby zdrowia – wśród nich bracia, którzy piją, palą, a jeden z nich wyjątkowo nie ma nałogu – mierzą się z codziennym chaosem na swoich oddziałach. I choć ów panteon nie jest idealny, to jednak szpital jakoś funkcjonuje – bez względu na to, ile gróźb „rzucenia tej medycyny” padnie w ciągu dnia.